هوش مصنوعی:
این متن عرفانی و شاعرانه، بیانگر وابستگی کامل و عشق بی‌حد شاعر به معشوق (که می‌تواند خدا یا عشق زمینی باشد) است. شاعر خود را ذره‌ای در برابر عظمت عشق می‌داند و از جدایی از این عشق هراس دارد. او خود را همچون نای سربریده و برگی در باد توصیف می‌کند که تنها در آتش عشق می‌سوزد و زنده است. شاعر از معشوق می‌خواهد که او را بیابد و نشان دهد که در کجای این جهان قرار دارد.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. نوجوانان زیر 15 سال ممکن است در درک کامل این مفاهیم دچار مشکل شوند.
غزل شمارهٔ ۱۵۵۵
جُز جانِبِ دلْ به دل نیاییم
یک لحظه بُرونِ دل نَپاییم
ماننده نایِ سَربُریده
بَرگ شُدیم و بانَواییم
هَمچون جِگَرِ کَبابِ عاشق
جُز آتشِ عشق را نَشاییم
ما ذَرّه آفتاب عشقیم
ای عشق بَرآیْ تا بَرآییم
ما را به میانِ ذَرّه‌‌ها جویْ
ما خُردتَرینِ ذَرّه‌هاییم
وَرْ زان که بِجویی و نَیابی
بِدْهیم نشان که ما کجاییم
در خانه چو آفتاب دَرتافت
گِردِ سَرِ روزَنِ سَراییم
یک لحظه بُرونِ دل نَپاییم
ماننده نایِ سَربُریده
بَرگ شُدیم و بانَواییم
هَمچون جِگَرِ کَبابِ عاشق
جُز آتشِ عشق را نَشاییم
ما ذَرّه آفتاب عشقیم
ای عشق بَرآیْ تا بَرآییم
ما را به میانِ ذَرّه‌‌ها جویْ
ما خُردتَرینِ ذَرّه‌هاییم
وَرْ زان که بِجویی و نَیابی
بِدْهیم نشان که ما کجاییم
در خانه چو آفتاب دَرتافت
گِردِ سَرِ روزَنِ سَراییم
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۵۵۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۵۵۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
