هوش مصنوعی:
این متن بیانگر هویت و ویژگی‌های شاعرانه و عرفانی است که در آن شاعر خود و همراهانش را به عناصر طبیعی و نمادین مانند گل، آب، ابر، ماه، لوح، قلم، تیر و طره تشبیه می‌کند. این اشعار نشان‌دهنده‌ی عظمت، زیبایی و قدرت معنوی است که فراتر از ظواهر مادی قرار دارد.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با نمادهای ادبی و عرفانی دارد. بنابراین، برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب است.
غزل شمارهٔ ۱۵۷۵
ما شاخِ گُلیم نی گیاهیم
ما شیوه تَرّ و تازه خواهیم
اِشْکوفه باغِ آسْمانیم
نُقل و میِ مَجْلِسِ اِلهیم
ما جویْ نِه‌‌‌‌ایم بلکه آبیم
ما ابر نِه‌‌‌‌ایم بلک ماهیم
لوح و قَلَمیم نی حُروفیم
تیغ و عَلَمیم نی سپاهیم
هم خَسته غَمْزه چو تیریم
هم بَسته طُرّه سیاهیم
ما شیوه تَرّ و تازه خواهیم
اِشْکوفه باغِ آسْمانیم
نُقل و میِ مَجْلِسِ اِلهیم
ما جویْ نِه‌‌‌‌ایم بلکه آبیم
ما ابر نِه‌‌‌‌ایم بلک ماهیم
لوح و قَلَمیم نی حُروفیم
تیغ و عَلَمیم نی سپاهیم
هم خَسته غَمْزه چو تیریم
هم بَسته طُرّه سیاهیم
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۵۷۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۵۷۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
