هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که به موضوعات الهی، عشق به خدا، وحدت وجود، و رابطه انسان با خدا می‌پردازد. شاعر از مفاهیمی مانند نور الهی، توبه، سجده، و محو در عشق الهی سخن می‌گوید و تأکید می‌کند که انسان در نهایت به سوی خدا بازمی‌گردد و در او محو می‌شود.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با مفاهیم دینی و عرفانی دارد. این مفاهیم ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد.
غزل شمارهٔ ۱۵۷۶
ما زنده به نورِ کِبْریاییم
بیگانه و سختْ آشناییم
نَفسْ است چو گُرگ لیک در سِر
بر یوسُفِ مصر بَرفَزاییم
مَهْ توبه کُند زِ خویش بینی
گَر ما رُخِ خودْ به مَهْ نِماییم
دَرسوزد پَرّ و بالِ خورشید
چون ما پَر و بالْ بَرگُشاییم
این هَیکل آدم است روپوش
ما قِبله جُمله سَجده‌هاییم
آن دَم بِنِگَر مَبین تو آدم
تا جانْت به لُطفْ دَررُباییم
اِبْلیس نَظَر جُدا جُدا داشت
پِنْداشت که ما زِ حَق جُداییم
شَمسِ تبریز خود بَهانه‌‌‌‌ست
ماییم به حُسنِ لُطف ماییم
با خَلْق بگو برایِ روپوش
کو شاهِ کَریم و ما گداییم
ما را چه زِ شاهی و گدایی؟
شادیم که شاه را سِزاییم
مَحویم به حُسنِ شَمسِ تبریز
در مَحو نه او بُوَد نه ماییم
بیگانه و سختْ آشناییم
نَفسْ است چو گُرگ لیک در سِر
بر یوسُفِ مصر بَرفَزاییم
مَهْ توبه کُند زِ خویش بینی
گَر ما رُخِ خودْ به مَهْ نِماییم
دَرسوزد پَرّ و بالِ خورشید
چون ما پَر و بالْ بَرگُشاییم
این هَیکل آدم است روپوش
ما قِبله جُمله سَجده‌هاییم
آن دَم بِنِگَر مَبین تو آدم
تا جانْت به لُطفْ دَررُباییم
اِبْلیس نَظَر جُدا جُدا داشت
پِنْداشت که ما زِ حَق جُداییم
شَمسِ تبریز خود بَهانه‌‌‌‌ست
ماییم به حُسنِ لُطف ماییم
با خَلْق بگو برایِ روپوش
کو شاهِ کَریم و ما گداییم
ما را چه زِ شاهی و گدایی؟
شادیم که شاه را سِزاییم
مَحویم به حُسنِ شَمسِ تبریز
در مَحو نه او بُوَد نه ماییم
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۵۷۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۵۷۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
