هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از بیدل دهلوی، بیانگر درد فراق، امید به وصال، وصف عشق و رنج‌های آن، و اشاراتی به مفاهیم عرفانی مانند فنا و بقا است. شاعر از اشک، آتش حرمان، شمع، آیینه، و دیگر نمادها برای بیان احساسات خود استفاده می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه، استفاده از نمادها و استعاره‌های پیچیده، و لحن غنایی شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد.

غزل شمارهٔ ۱۲۰۴

مشتاق تو گر نامه‌بری داشته باشد
چون اشک هم از خود سفری داشته باشد

از آتش حرمان کف خاکستر داغی‌ست
گر شام امیدم سحری داشته باشد

چون شمع بود سربه دم تیغ سپردن
گر نخل مرادم ثمری داشته باشد

آیینه مقابل نکنی با نفس من
آه است مبادا اثری داشته باشد

غیر از عرق شرم مقابل نپسندد
هستی اگر آیینه‌گری داشته باشد

عمری‌ست‌ که ما گمشدگان‌ گرم سراغیم
شایدکسی از ما خبری داشته باشد

آرایش چندین چمن آغوش بهار است
هر سینه‌که یک زخم دری داشته باشد

ای اهل خرد منکر اسرار مباشید
دیوانهٔ ما هم هنری داشته باشد

ما محو خیالیم ز دیدار مپرسید
سامان نگه دیده‌وری داشته باشد

مفت طرب ما چمن ساده‌دلیها
گر حسن به آیینه سری داشته باشد

امید ز عاشق نکند قطع تعلق
گر آه ندارد جگری داشته باشد

بیدل دل افسرده به عالم نتوان یافت
هر سنگ‌که بینی شرری داشته باشد
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۰۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۰۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.