هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه و عارفانه از زبان عاشقی بیان میشود که از دوری و بیتوجهی معشوق خود رنج میبرد. او از بیوفایی و شتاب معشوق شکایت میکند و آرزو میکند که معشوق به او توجه کند و او را از این حال نجات دهد. شاعر از احساسات عمیق خود سخن میگوید و از عشق و فراق و رنجهای ناشی از آن میسراید.
رده سنی:
16+
این شعر حاوی مفاهیم عمیق عاشقانه و عارفانه است که ممکن است برای مخاطبان جوانتر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند فراق و رنج عشق نیاز به بلوغ فکری و تجربه بیشتری دارد تا به درستی درک شود.
غزل شمارهٔ ۱۶۲۲
تو زِ من مَلول گشتی که من از تو ناشتابم
صَنَما چه میشِتابی که بِکُشتی از شِتابم
تو رییسی و امیری دَم و پَندِ کَس نگیری
صَنَما چه زودسیری که زِ سیریاَت خَرابم
چه شود اگر زمانی بِدَهی مرا اَمانی؟
که نه سیخ سوزد ای جان نه تَبَه شود کَبابم
چه شود اگر بسازی نَشِتابی و نَتازی؟
نشود دِلَم نَمازی چو بِبُرد یارْ آبم
تو چه عاشقِ فِراقی چه مَلولی و چه عاقی؟
زِ کَفِ جُزِ تو ساقی نَدَهد طَرَب شرابم
بِطَپَد دِلَم که ناگَهْ بِرَوَد به حُجره آن مَهْ
چو نهان شُد آفتابم به دو دیده چون سَحابم
به کمی چو ذَرّههایم من اگر گُشاده پایم
چه کُنم وَفا ندارد به طلوعْ آفتابم
عَجَب آسْمان چه بارَد که زمینْ مُطیع نَبْوَد؟
تو هر آنچه پیشم آری چه کُنم که بَرنتابم؟
تو چو من اگر بِجویی به شُمارِ خاک یابی
چو تویی اگر بِجویَم به چراغها نیابم
نَفَسی وجود دارم که تو را سُجود آرَم
که سُجودِ توست جانا دَعَواتِ مُستَجابم
تو بِگُفتیاَم که دل را زِ جهانیان فرو شو
دلِ خود چگونه شویَم چو بِبُرد هَجْرَت آبم؟
صَنَما چو من کَم آید به کَمیّ و جانْسِپاری
که زِ رَشکْ دلْ کَبابم وَ به اشکْ چون سَحابم
به سَحَر تویی صَبوحَم به سَفَر تویی فُتوحَم
به بَدَل تویی بِهشتَم به عَمَل تویی ثَوابم
تو چو بوبَکِ رَبابی به ستیزه تَنْ زَدَهستی
منِ خَسته از سِتیزَت به نَفیر چون رَبابم
تو نه آن شِکَرجوابی که جوابِ من نیایی
مَگَر اَحْمَقَم گرفتی که سکوت شُد جَوابم
صَنَما چه میشِتابی که بِکُشتی از شِتابم
تو رییسی و امیری دَم و پَندِ کَس نگیری
صَنَما چه زودسیری که زِ سیریاَت خَرابم
چه شود اگر زمانی بِدَهی مرا اَمانی؟
که نه سیخ سوزد ای جان نه تَبَه شود کَبابم
چه شود اگر بسازی نَشِتابی و نَتازی؟
نشود دِلَم نَمازی چو بِبُرد یارْ آبم
تو چه عاشقِ فِراقی چه مَلولی و چه عاقی؟
زِ کَفِ جُزِ تو ساقی نَدَهد طَرَب شرابم
بِطَپَد دِلَم که ناگَهْ بِرَوَد به حُجره آن مَهْ
چو نهان شُد آفتابم به دو دیده چون سَحابم
به کمی چو ذَرّههایم من اگر گُشاده پایم
چه کُنم وَفا ندارد به طلوعْ آفتابم
عَجَب آسْمان چه بارَد که زمینْ مُطیع نَبْوَد؟
تو هر آنچه پیشم آری چه کُنم که بَرنتابم؟
تو چو من اگر بِجویی به شُمارِ خاک یابی
چو تویی اگر بِجویَم به چراغها نیابم
نَفَسی وجود دارم که تو را سُجود آرَم
که سُجودِ توست جانا دَعَواتِ مُستَجابم
تو بِگُفتیاَم که دل را زِ جهانیان فرو شو
دلِ خود چگونه شویَم چو بِبُرد هَجْرَت آبم؟
صَنَما چو من کَم آید به کَمیّ و جانْسِپاری
که زِ رَشکْ دلْ کَبابم وَ به اشکْ چون سَحابم
به سَحَر تویی صَبوحَم به سَفَر تویی فُتوحَم
به بَدَل تویی بِهشتَم به عَمَل تویی ثَوابم
تو چو بوبَکِ رَبابی به ستیزه تَنْ زَدَهستی
منِ خَسته از سِتیزَت به نَفیر چون رَبابم
تو نه آن شِکَرجوابی که جوابِ من نیایی
مَگَر اَحْمَقَم گرفتی که سکوت شُد جَوابم
وزن: فعلات فاعلاتن فعلات فاعلاتن (رمل مثمن مشکول)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۵
۱۲۸۸
حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۶۲۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶۲۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.