هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر از ناامیدی و تنهایی خود می‌گوید و از معشوق می‌خواهد که به او توجه کند و او را از غم و اندوه نجات دهد. او بیان می‌کند که تنها معشوق است که می‌تواند او را از این حالت بیرون آورد و به او شادی بخشد.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عمیق عاطفی و احساسی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده‌تر مانند 'شراب وصلت' و 'غمگساری' نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی عاطفی دارد.
غزل شمارهٔ ۱۶۲۷
نَظَری به کارِ من کُن که زِ دست رفت کارم
به کَسَم مَکُن حَواله که به جُز تو کَس ندارم
چه کمی دَرآیَد آخِر به شَرابخانهٔ تو
اگر از شَرابِ وَصلَت بِبَری زِ سَر خُمارم
چو نِیَم سِزایِ شادی زِ خودم مَدار بی‌غَم
که دَرین میان همیشه غَمِ توست غمگسارم
به کَسَم مَکُن حَواله که به جُز تو کَس ندارم
چه کمی دَرآیَد آخِر به شَرابخانهٔ تو
اگر از شَرابِ وَصلَت بِبَری زِ سَر خُمارم
چو نِیَم سِزایِ شادی زِ خودم مَدار بی‌غَم
که دَرین میان همیشه غَمِ توست غمگسارم
وزن: فعلات فاعلاتن فعلات فاعلاتن (رمل مثمن مشکول)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۶۲۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶۲۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
