دیده از خَلْق بِبَستم چو جَمالَش دیدم
مَستِ بَخشایش او گشتم و جانْ بَخشیدم

جِهَتِ مُهرِ سُلَیمان همه‌تَن موم شُدم
وَزْپِیِ نور شدن مومِ مرا مالیدم

رایِ او دیدم و رایِ کَژِ خود اَفکندم
نایِ او گشتم و هم بر لبِ او نالیدم

او به دستِ من و کورانه به دستَش جُستم
من به دستِ وِیْ و از بی­‌خَبَران پُرسیدم

ساده­‌دِل بودم و یا مَست و یا دیوانه
تَرس تَرسان زِ رَزِ خویشْ هَمی‌دُزدیدم

از رَهِ رَخْنه چو دُزدان به رَزِ خود رفتم
هَمچو دُزدان سَمَن از گُلْشَنِ خود می‌چیدم

بس کُن و رازِ مرا بر سَرِ انگشت مَپیچ
که من از پَنجهٔ پیچِ تو بَسی پیچیدم

شَمسِ تبریز که نورِ مَهْ و اَخْتَر هم ازوست
گرچه زارم زِ غَمَش هَمچو هِلالِ عیدم

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir