گَر تو خواهی که تو را بی­‌کَس و تنها نکُنم
وامِقَت باشم هر لحظه و عَذْرا نکُنم

این تَعَلُّق به تو دارد سَرِرِشته مَگُذار
کَژْ مَباز ای کَژِ کَژْباز مَکُنْ تا نکُنم

گفته‌­یی جان دَهَمَت نانِ جوین می‌نَدَهی
بی‌­خَبَر دانی‌­اَم اَرْ هیچ مُکافا نکُنم

گوشِ تو تا بِنَمالَم نگُشایَد چَشمَت
دَهَمَت بیم مُباراتِ تو امّا نکُنم

مُتَفَرِّق شود اَجْزایِ تو هنگامِ اجَل
تو گمان برده که جمعیّتِ اجزا نکُنم

مُنشِئِ روز و شَبَم نیست شود هست کُنم
پس چرا روزِ تو را عاقِبَت اِنْشا نکُنم؟

هر دَمی حَشْرِ نُوَسْتَت زِ تَرَح تا به فَرَح
پس چرا صَبرِ تو را شُکرِ شِکَرخا نکُنم؟

هر کسی عاشقِ کاری زِ تَقاضایِ من است
پس چه شُد کارِ جَزا را که تَقاضا نکُنم؟

تا زِ زِهدانِ جهانْ هَمچو جَنینَت نَبُرَم
در جهانِ خِرَد و عقلْ تو را جا نکُنم

گُلْشَنِ عقل و خِرَد پُرگُل و ریحانِ طَری‌ست
چَشمْ بَستی به ستیزه که تماشا نکُنم

طَبْلِ بازِ شَهَم ای باز بَرین بانگ بیا
پیش از آن که بِرَوَم نَظْمِ غَزَل­‌ها نکُنم