من چو در گورْ درون خُفته هَمی فَرسایَم
چو بیایی به زیارت سَره بیرون آیم

نَفْخِ صورِ مَنی و مَحْشَرِ من پس چه کُنم؟
مُرده و زنده بدان­جا که تویی آن­جایم

مَثَلِ نایْ جَمادیم و خَمُش بی­لبِ تو
چه نَواها زَنَم آن دَم که دَمی در نایَم

نِیِ مِسکینِ تو با شِکَّرِلب خو کرده‌ست
یاد کُن از منِ مِسکین که تو را می‌­پایَم

چون نیابم مَهِ رویَت سَرِ خود می­‌بَندم
چون نیابَم لبِ نوشَت کَفِ خود می‌خایَم