وَقتِ آن شُد که به زَنجیرِ تو دیوانه شویم
بَند را بَرگُسِلیم از همه بیگانه شویم

جانْ سِپاریم دِگَر نَنگِ چُنین جانْ نکَشیم
خانه سوزیم و چو آتشْ سویِ میخانه شویم

تا نَجوشیم ازین خُنْبِ جهان بَرناییم
کِی حَریفِ لبِ آن ساغَر و پیمانه شویم؟

سُخَنِ راستْ تو از مَردمِ دیوانه شِنو
تا نمیریم مَپِنْدار که مَردانه شویم

در سَرِ زُلفِ سعادت که شِکَن در شِکَن است
واجِب آید که نگون‌تَر زِ سَرِ شانه شویم

بال و پَر باز گُشاییم به بُستانْ چو درخت
گَر دَرین راهِ فَنا ریخته چون دانه شویم

گرچه سنگیم، پِیِ مُهرِ تو چون موم شویم
گرچه شَمعیم، پِیِ نورِ تو پروانه شویم

گرچه شاهیم، برایِ تو چو رُخ راست رَویم
تا بَرین نَطْع زِ فَرزینِ تو فَرزانه شویم

در رُخِ آینهٔ عشقْ زِ خود دَم نَزَنیم
مَحْرَمِ گنجِ تو گردیم چو ویرانه شویم

ما چو افسانهٔ دلْ بی‌سَر و بی‌پایانیم
تا مُقیمِ دلِ عُشّاقْ چو افسانه شویم

گَر مُریدی کُند او ما به مُرادی بِرَسیم
وَرْ کلیدی کُند او ما همه دَندانه شویم

مُصْطفی در دلِ ما گَر رَه و مَسْنَد نکُند
شاید اَرْ ناله کنیم، اُسْتُنِ حَنّانه شویم

نی خَمُش کُن که خَموشانه بِبایَد دادن
پاسْبان را چو به شب ما سویِ کاشانه شویم

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir