آتشی نو در وجود اَنْدَر زَدیم
در میانِ مَحْوِ نو اَنْدَر شُدیم

نیک و بَد اَنْدَر جهانِ هستی است
ما نه نیکیم ای برادر نی بَدیم

هر چه چَرخِ دُزد از ما بُرده بود
شب عَسَس رفتیم و از وِیْ بِسْتَدیم

ما یکی بودیم با صد ما و من
یک جُوی زان یک نَمانْد و ما صدیم

از خودی نارفته نَتْوان آمدن
از خودی رفتیم، وان گَهْ آمدیم

قَدِّ ما شُد پَست اَنْدَر قَدِّ عشق
قَدِّ ما چون پَست شُد، عالی قَدیم

پیشهٔ مَردی زِ حَق آموختیم
پَهْلَوانِ عشق و یارِ احمدیم

بیست و نُه حَرف است بر لوحِ وجود
حَرف‌ها شُستیم و اَنْدَر اَبْجَدیم

سَعْدِ شَمسُ الدّینِ تبریزی بِتافت
وَزْ قِرانِ سَعْدِ او ما اَسْعَدیم