هوش مصنوعی: این شعر از عرفی شیرازی بیانگر دردها و رنج‌های عاشقانه است. شاعر از جنون عشق، درد دل، ناامیدی و انتظار برای درمان سخن می‌گوید. او از بی‌توجهی معشوق و سنگدلی‌های او گلایه دارد و در عین حال به امید دیدار و بهبودی دل بیمار خود چنگ می‌زند. تصاویر شعری مانند قفل الماس، آفتاب و سایه دیوار، و اشاره به کافر عامی در دیر، همه نمادهایی از عشق ناکام و رنج‌های روحی شاعر هستند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عمیق عاشقانه و عرفانی است که درک آن برای نوجوانان کم‌سن‌وسال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از اشارات و استعارات نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه برای درک کامل دارند.

غزل شمارهٔ ۱۲۸

مژدگانی که جنون را به سرم کاری هست
درد را با دل سودا زده ام کاری هست

قفل الماس بیارید که زخم دل ما
سر به سر گشته دهن، بر سر گفتاری هست

این قدر سنگدلی نیست گمانم بس که
مگر از راه تو در پای اجل خاری هست

ای مسیحا اثری با نفست نیست، ملاف
امتحانی بکن اینک دل بیماری هست

نه به اندازه ی بازوست کمندم، هیهات
ور نه با کوشش بامیم سر و کاری هست

لن ترانی نشود گر ادب آموز کلیم
ما چه دانیم که درمانی و دیداری هست

محرم خلوتی عاشق نه چراغ است و نه شمع
آفتاب ار نرسد سایه ی دیواری هست

دلم آ ن کافر عامی ست که در گوشه ی دیر
پیر گردید و ندانست که زناری هست

غمزه چون تیغ زند لب بگشایی عرفی
که به تحسین تو کیفیت زنهاری هست
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.