ذوق در خاک تپیدن اگر از دل برود
تا ابد کشته ی زار از پی قاتل برود

به وداعی که مرا می بری ای دل بگذار
که بمیرم من و جان از پی محمل برود

بحر عشق است و به هر گام هزاران گرداب
این نه بحریست کزو کشته به ساحل برود

گر بمیرم بنما چهره به من روز وصال
حسرت روی تو حیف است که از دل برود

چاره ی کار به تدبیر نیامد، هیهات
کو رسولی که بر جادوی بابل برود

آید انگشت گزان روز جزا در محشر
آن که ابله به جهان آید و عاقل برود

تا به زانو به گل از گریه فرو شد عرفی
ور چنین گریه کند تا مژه در گل برود

«عرفی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir