گره در کام دل از بخت زبون نگشاید
گره از رشتهٔ ما سحر و فسون نگشاید

سینه بر تیغ مزن، یک نگه از دوست طلب
که ز هر موی تو صد چشمهٔ خون نگشاید

آن که می کفت منم کار فروبسته گشای
اینک آورده ام عقده، کنون نگشاید

چشم بر ناوک آنیم که آهوی حرم
به کمان آید و بر صید زبون نگشاید

جای آن است که گر صبر کنم با این درد
که به طعنم لب ارباب سکون نگشاید

نوحه در سینه نمی گنجد و لب ها بسته
لب این طایفه از زمزمه چون نگشاید

آشکارا اگرم تیغ زند غیرت عشق
از برون پرده نبندد، ز درون نگشاید

بنمایم به تو دل های ملامت در بند
هرگز این سلسهٔ غالیه گون نگشاید

عرفی آمد دگر ای همنفسان، کز غم و درد
بر دل ما در آشوب و جنون نگشاید