از ما مَشو مَلول که ما سخت شاهِدیم
از رَشک و غَیرت است که در چادری شُدیم

روزی که اَفْکَنیم زِجانْ چادرِ بَدَن
بینی که رَشک و حَسرتِ ماهیم و فَرقَدیم

رو را بِشو و پاک شو از بَهرِ دیدِ ما
وَرْنی تو دور باش، که ما شاهِدِ خَودیم

آن شاهِدی نِه­ایم که فردا شود عَجوز
ما تا اَبَد جوان و دِلارام و خوش­قَدیم

آن چادر اَرْ خَلَق شُد، شاهِدْ کُهَن نشُدْ
فانی­ست عُمرِ چادر و ما عُمرِ بی­حَدیم

چادر چو دید از آدمْ اِبْلیس، کرد رَد
آدم نِداش کرد تو رَدّیْ نه ما رَدیم

باقی فرشتگان به سُجود اَنْدَرآمدند
گفتند در سُجود که بر شاهِدی زدیم

در زیرِ چادر است بُتی کَزْ صِفاتْ او
ما را زِ عقل بُرد و سُجود اَنْدَرآمدیم

اَشکالِ گَنده پیر زِاَشکالِ شاهِدان
گَر عقلِ ما نداند، در عشقْ مُرتَدیم

چه جایِ شاهِد است، که شیرِ خداست او
طِفْلانه دَم زدیم، که با طِفْلِ اَبْجَدیم

با جوز و با مَویز فَریبنَد طِفْل را
وَرْ نی که ما چه لایقِ جوزیم و کُنجَدیم؟

در خود و در زِرِه چو نَهان شُد عَجوزه­یی
گوید که رُستَمِ صَفِ پیکارِ اَمْجَدیم

از کَرّ و فَرِّ او، همه دانند کو زن است
ما چون غَلَط کنیم که در نورِ احمدیم؟

مومن مُمَیِّز است، چُنین گفت مُصْطَفی
اکنون دَهان بِبَند، که‌ بی‌گفتْ مُرشَدیم

بِشْنو زِ شَمسِ مَفْخَرِ تبریز باقی­اَش
زیرا تمامِ قِصّه از آن شاه نَسْتَدیم