بُگشایْ چَشمِ خود که از آن چَشمْ روشنیم
حاشا که چَشمِ خویش از آن رویْ بَرکَنیم

پَروانه­یی تو، بَهرِ تو بِفْروز سینه را
تا خویش را زِعشقْ بر آن سینه بَرزَنیم

بِفْزایْ خوفِ عشق، نخواهیم ایمِنی
زیرا زِخوفِ عشقِ تو ما سَخت ایمِنیم

پروانه را زِشمعِ تو هر روز مُژده‌یی‌ست
یعنی که ماتْ شو، که‌ هَمی‌ماتْ ضامِنیم

شادیم آن زمان که تو دَعوی کُنی که من
بی من شویم از خود، وَزْ عشقْ صد مَنیم

تا باغ گُلْسِتانِ جَمالِ تو دیده‌ایم
چون سَرْو سَربُلند و زَبانوَر چو سوسَنیم

بر گُلْشَنِ زَمانه بُرو آتشی بِزَن
زیرا زِ عشقِ رویِ تو، زان سویِ گُلْشَنیم

ای آن کِه سُست‌دل شُده‌یی در طَریقِ عشق
در ما گُریز زود، که ما بُرجِ آهنیم

از ذوقِ آتشِ شَهِ تبریز، شَمسِ دین
داریم آبِ رو و همه مَحْضِ روغنیم