هوش مصنوعی:
این شعر از حافظ بیانگر حال دل آواره‌ای است که نه راه خیر را می‌شناسد و نه مسیر سیر و سلوک را. عاشق در این شعر، هم از اسلام و هم از کفر خراب است و پروانه‌ای که نه حرم را می‌شناسد و نه دیر را. شاعر هشدار می‌دهد که دلش را نیازارید، چرا که این دل سرمست، نه آیین شر را می‌داند و نه قاعدهٔ خیر را. تنها با دل عارف می‌توان نغمهٔ منصور را شنید و کیفیت این زمزمه را غیر نمی‌داند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای سنین پایین‌تر دشوار بوده و نیاز به بلوغ فکری دارد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و استعارات پیچیدهٔ ادبی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم باشد.
غزل شمارهٔ ۳۰۸
آواره دلی کو روش خیر نداند
پر آبله پایی که ره سیر نداند
عاشق هم از اسلام خراب است، هم از کفر
پروانه چراغ حرم و دیر نداند
زنهار مکاوید دلم، کاین مغ سرمست
آیین شر و قاعدهٔ خیر نداند
جز با دل عرفی نبرم نغمهٔ منصور
کیفیت این زمزمه را غیر نداند
پر آبله پایی که ره سیر نداند
عاشق هم از اسلام خراب است، هم از کفر
پروانه چراغ حرم و دیر نداند
زنهار مکاوید دلم، کاین مغ سرمست
آیین شر و قاعدهٔ خیر نداند
جز با دل عرفی نبرم نغمهٔ منصور
کیفیت این زمزمه را غیر نداند
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۰۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۰۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
