هوش مصنوعی: این شعر عرفانی و فلسفی به زیبایی‌های معنوی و حقیقت‌های نهان در جهان اشاره دارد. شاعر از مفاهیمی مانند عشق، جنون عارفانه، گذر زمان، فنا و هستی سخن می‌گوید و بر ناتوانی انسان در درک کامل حقیقت تأکید می‌کند. تصاویری مانند مژه‌های سخنگو، شعله و دود، و گل حقیقت، همگی نمادین هستند و به مفاهیم عمیق‌تر اشاره دارند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، برخی از اصطلاحات و استعاره‌های به‌کاررفته ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

غزل شمارهٔ ۱۳۹۸

جماعتی‌که نظرباز آن بر و دوشند
به جنبش مژه عرض هزارآغوشند

ز حسن معنی دیوانگان مشو غافل
که این‌کبودتنان نیل آن بناگوشند

به صد زبان سخن‌ساز خیل مژگانها
به دور چشم تو چون میل سرمه خاموشند

ز عارض و خط خوبان جز این نشد روشن
که شعله‌ها همه با دود دل هماغوشند

مقیدان خیالت چو صبح ازین‌ گلشن
به هر طرف‌که‌گذشتند دم بر دوشند

دربن محیط چوگرداب بیخودان غرور
زگردش سر بی‌مغز خود قدح‌نوشند

ز عبرت دم پیری‌ کراست بهره ‌که خلق
چو جام باده مهتاب پنبه درگوشند

فریب الفت امکان مخورکه مجلسیان
چوشمع تا مژه برهم نهی فراموشند

چه ممکن است حجاب فنا شود هستی
که نقشهای هوا چون سحر نفس‌پوشند

زگل حقیقت حسن بهار پرسیدم
به خنده‌گفت‌که این رنگها برون‌جوشند

کسی به فهم حقیقت نمی‌رسد بیدل
جهانیان همه یک نارسایی هوشند
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۹۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۹۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.