هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه است که در آن شاعر از عشق به عنوان نیرویی فراتر از حلال و حرام، شراب و طعام، و حتی جان خود سخن می‌گوید. او عشق را به عنوان ساقی و مخمور خود می‌داند و از تأثیرات عمیق آن بر زندگی خود و دیگران صحبت می‌کند. شاعر همچنین از حسادت و دشمنی دیگران نسبت به عشق و عاشقان شکایت می‌کند و از عشق به عنوان نیرویی که فراتر از عقل و جسم است، یاد می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند شراب و مخمور ممکن است نیاز به بلوغ فکری برای درک صحیح داشته باشد.
غزل شمارهٔ ۱۷۳۳
به جانِ عشق که از بَهرِ عشقِ دانه و دام
که عَزمِ صد سَفَرسْتَم، زِروم تا سویِ شام
نمی‌خورم به حَلال و حَرامْ من سوگند
به جانِ عشقْ که بالاست از حَلال و حَرام
به جانِ عشقْ که از جانِ جانْ لطیف‌تَر است
که عاشقان را عشق است هم شراب و طَعام
فُتاده وَلوَله در شهر از ضَمیرِ حَسود
که بازگشت فُلان کَس زِدوستْ دُشمن کام
نه عشقْ آتش و، جانِ من است سامَنْدَر؟
نه عشقْ کوره و، نَقْدِ من است زَرِّ تمام؟
نه عشقْ ساقی و، مَخْمورِ اوست جانْ شب و روز؟
نه آن شَرابِ اَزَل را شُده‌ست جسمَمْ جام؟
نِهاده بر کَفْ جامی، بَرِ من آمد عشق
که ای هزار چو منْ عشق را غُلامِ غُلام
هزار رَمز به هم گفته جانِ من با عشق
در آن رُموز نگُنجیده نَظْمِ حَرف و کلام
بیار بادهٔ خامی که خالی است وَطَن
که عاشقِ زَر پُخته زِعشقْ باشد خام
وَرایِ وَهْم، حَریفی کنیم خوش با عشق
نه عقل گُنجَد آن جا، نه زَحْمَتِ اَجْسام
چو گُم کنیم من و عشقْ خویشتن در میْ
بیاید آن شَهِ تبریز، شَمسِ دین، که سَلام
که عَزمِ صد سَفَرسْتَم، زِروم تا سویِ شام
نمی‌خورم به حَلال و حَرامْ من سوگند
به جانِ عشقْ که بالاست از حَلال و حَرام
به جانِ عشقْ که از جانِ جانْ لطیف‌تَر است
که عاشقان را عشق است هم شراب و طَعام
فُتاده وَلوَله در شهر از ضَمیرِ حَسود
که بازگشت فُلان کَس زِدوستْ دُشمن کام
نه عشقْ آتش و، جانِ من است سامَنْدَر؟
نه عشقْ کوره و، نَقْدِ من است زَرِّ تمام؟
نه عشقْ ساقی و، مَخْمورِ اوست جانْ شب و روز؟
نه آن شَرابِ اَزَل را شُده‌ست جسمَمْ جام؟
نِهاده بر کَفْ جامی، بَرِ من آمد عشق
که ای هزار چو منْ عشق را غُلامِ غُلام
هزار رَمز به هم گفته جانِ من با عشق
در آن رُموز نگُنجیده نَظْمِ حَرف و کلام
بیار بادهٔ خامی که خالی است وَطَن
که عاشقِ زَر پُخته زِعشقْ باشد خام
وَرایِ وَهْم، حَریفی کنیم خوش با عشق
نه عقل گُنجَد آن جا، نه زَحْمَتِ اَجْسام
چو گُم کنیم من و عشقْ خویشتن در میْ
بیاید آن شَهِ تبریز، شَمسِ دین، که سَلام
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۳۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۳۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
