سَماع چیست؟ زِ پِنهانیانِ دل پیغام
دلِ غریب بِیابَد زِنامه‌شان آرام

شِکُفته گردد از این بادْ شاخ‌هایِ خِرَد
گُشاده گردد ازین زَخْمه در وجود، مَسام

سَحَر رَسَد زِ نِدای خروسِ رُوحانی
ظَفَر رَسَد زِ صدایِ نَقارهٔ بَهرام

عَصیرِ جان به خُمِ جسم تیر می‌انداخت
چو دَف شَنید برآرَد کَفی نشانِ قِوام

حَلاوتی عَجَبی در بَدَن پدید آید
که از نِی و لبِ مُطرب، شِکَر رَسید به کام

هزار کَزْدُمِ غَم را کُنون بِبین کُشته
هزار دورِ فَرَح بین، میانِ ما بی­جام

فُسونِ رُقْیَهٔ کَزْدُم نِویس، عید رَسید
که هست رُقیهٔ کَزْدُم به کویِ عشقْ مُدام

زِ هر طَرَف بِجَهَد بی‌قرارْ یعقوبی
که بویِ پیرهَن یوسُفی بیافت مَشام

چو جانِ ما زِنَفَخْتُ‌ست فیهِ مِنْ رُوْحی
رَوا بُوَد که نَفَخْتُشْ بُوَد شَراب و طَعام

چو حَشْرِ جُمله خَلایِق به نَفْخ خواهد بود
زِ ذوقِ زَمزَمه بِجْهَند مُردگان زِ مَنام

که خاک بر سَرِ جانِ کسی که اَفْسُرده‌ست
اثر نگیرد از آن نَفْخ و کم بَوَد زَ اعْدام

تَن و دلی که بِنوشید از این رَحْیقِ حَلال
بر آتشِ غَمِ هِجرانْ حَرام گشت حَرام

جَمالِ صورتِ غَیبی زِ وَصْف بیرون است
هزار دیدهٔ روشنْ به وامْ خواه به وام

درونِ توست یکی مَهْ کَزْ آسْمان خورشید
نِدا‌ همی‌کُندَش کِی مَنَت غُلامِ غُلام

زِ جَیبِ خویش بِجو مَهْ، چو موسیِ عِمْران
نِگَر به روزَنِ خویش و بگو سَلامْ سَلام

سَماعْ گرم کُن و خاطِرِ خَران کم جو
که جانِ جانِ سَماعیّ و رونَقِ اَیّام

زبانِ خود بِفُروشَم، هزار گوش خَرَم
که رفت بر سَرِ مِنْبَر خَطیبِ شَهْدْ کلام

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir