هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و فلسفی است که به مفاهیمی مانند شک، حقیقت، تجرد، فنا، قدرت، غیرت، وفاق، حسد، شرم، نومیدی و هستی می‌پردازد. شاعر با استفاده از استعاره‌ها و تصاویر پیچیده، دیدگاه‌های عمیقی دربارهٔ رابطهٔ انسان با جهان و حقایق وجودی ارائه می‌دهد.
رده سنی: 18+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربهٔ زندگی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوانتر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۱۵۷۲

علم و عیان خلق به جز شک نمی‌شود
زین صفحه آنچه نیست رقم حک نمی‌شود

تمثال جزو از آینهٔ کل نموده‌اند
بسیار تا نمی‌دمد اندک نمی‌شود

رمز فلک شکافتن از حرف و صوت چند
غربال هم به لاف مشبک نمی‌شود

افشاندنی‌ست‌گرد تجرد هم از خیال
قطع ره فنا به‌لک و پک نمی‌شود

زاهد خیال جبه و دستار واگذار
اینها بزرگی سرکوچک نمی‌شود

دندان‌کشیدن از پس صد سال شیخ را
اعجاز قدرت است که کودک نمی‌شود

تصغیر ناتمامی القاب کس مباد
زن مرد غیرت است‌که مردک نمی‌شود

ربط وفاق قطره زگوهر چه ممکن است
در اهل اعتبار دو دل یک نمی‌شود

ظالم نمی‌کشد الم از طینت حسد
تنگی فشار دیدهٔ ازبک نمی‌شود

با اهل شرم دیده‌درایی سیه‌دلیست
افسوس‌، سنگ‌سرمه‌که عینک نمی‌شود

نومیدی آشنای نشان اجابت است
آهی ز دل‌کشید به ناوک نمی‌شود

بیدل هوا همین نفس است و نفس هوا
هستی و نیستی است‌که منفک نمی‌شود
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۵۷۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۵۷۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.