هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که در آن شاعر از عشق به عنوان نیرویی برتر و مقدس یاد می‌کند. او خود را در جایگاه عاشقی فداکار و شهید عشق می‌داند و از عقل و کفایت در برابر جنون عشق سخن می‌گوید. شاعر همچنین به مفاهیمی مانند کعبه، سلیمان، و ذوالفقار اشاره می‌کند که نمادهایی از عشق، ایمان، و قدرت هستند. او خود را بالاتر از حد و مرزهای معمولی می‌داند و از پرورش یافتن در عشق شمس تبریزی سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد. همچنین، برخی از اشارات نمادین و دینی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۱۷۴۷
اگر به عقل و کِفایَت پِیِ جُنون باشم
میانِ حَلْقهٔ عُشّاق ذوفُنون باشم
مَنَم به عشقْ سلیمان، زبانِ من آصِف
چرا بِبَستهٔ هر دارو و فُسون باشم
خَلیل وار نَپیچَم سَرِ خود از کعبه
مُقیمِ کعبه شَوَم، کعبه را سُتون باشم
هزار رُستَمِ دَستان به گَردِ ما نَرَسَد
به دستِ نَفْسِ مُخَنَّث چرا زَبون باشم؟
به دست گیرم آن ذوالْفَقارِ پُرخون را
شهیدِ عشقَم و اَنْدَر میانِ خون باشم
دَرین بِساط مَنَم عَنْدلَیبِ اَلرَّحْمان
مَجوی حَدّ و کِنارم، زِ حَد بُرون باشم
مرا به عشق بِپَروَرْد شَمسِ تبریزی
زِ رُوحِ قُدس، زِ کَرّوبیان فُزون باشم
میانِ حَلْقهٔ عُشّاق ذوفُنون باشم
مَنَم به عشقْ سلیمان، زبانِ من آصِف
چرا بِبَستهٔ هر دارو و فُسون باشم
خَلیل وار نَپیچَم سَرِ خود از کعبه
مُقیمِ کعبه شَوَم، کعبه را سُتون باشم
هزار رُستَمِ دَستان به گَردِ ما نَرَسَد
به دستِ نَفْسِ مُخَنَّث چرا زَبون باشم؟
به دست گیرم آن ذوالْفَقارِ پُرخون را
شهیدِ عشقَم و اَنْدَر میانِ خون باشم
دَرین بِساط مَنَم عَنْدلَیبِ اَلرَّحْمان
مَجوی حَدّ و کِنارم، زِ حَد بُرون باشم
مرا به عشق بِپَروَرْد شَمسِ تبریزی
زِ رُوحِ قُدس، زِ کَرّوبیان فُزون باشم
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۴۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۴۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
