هوش مصنوعی: این شعر از بیدل دهلوی، شاعر سبک هندی، با استفاده از استعاره‌ها و تصاویر پیچیده، به توصیف قدرت قلم و نوشتار می‌پردازد. شاعر از تأثیرات عمیق کلمات و خطوط بر صفحه کاغذ سخن می‌گوید و احساسات خود را درباره ناتوانی در بیان کامل دردها و آرزوها بیان می‌کند. او از محدودیت‌های کاغذ و قلم در انتقال احساسات عمیق سخن می‌گوید و از ناتوانی در مهار آشوب درون با نوشتن گلایه می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر به دلیل استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی، همچنین پیچیدگی‌های زبانی و سبکی خاص سبک هندی، برای مخاطبان نوجوان و بزرگسالانی مناسب است که با ادبیات کلاسیک فارسی آشنایی دارند و می‌توانند مفاهیم انتزاعی و پیچیده آن را درک کنند.

غزل شمارهٔ ۱۶۵۰

ای شعله نهال از قلمت‌ گلشن ‌کاغذ
دود از خط مشکین تو در خرمن‌ کاغذ

خط نیست‌که‌گل‌کرد از آن‌کلک‌گهربار
برخاسته از شوق تو مو بر تن‌ کاغذ

با حسرت دل هیچ نپرداخت نگاهت
کاش آینه می‌داشت فرستادن کاغذ

لخت جگرم سد ره ناله نگردید
پنهان نشد این شعله به پیراهن کاغذ

از وحشت آشوب جهان هرچه نوشتم
افشاند خط از خویش پر افشاندن کاغذ

سهل است به این هسی موهوم غرورت
آتش نتوان ریخت به پرویزن کاغذ

با تیغ توان شد طرف از چرب‌زبانی
در آب چو روغن نبود جوشن کاغذ

بر فرصت هستی مفروشید تعین
گو یک دو شرر چین نکشد دامن کاغذ

چون خامه خجالت‌کش این مزرع خشکیم
چیدیم نم جبهه به افشردن کاغذ

بیدل سر فوارهٔ این باغ نگون است
تاکی به قلم آب دهی گلشن کاغذ
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۶۴۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶۵۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.