هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که بر موضوعاتی مانند عشق، شهادت، خودشناسی، و رهایی از تعلقات دنیوی تأکید دارد. شاعر از مخاطب می‌خواهد که مانند آیینه صاف و بی‌عیب باشد، تعلقات را رها کند، و به سمت حقیقت و عشق الهی پرواز کند. همچنین، اشاره‌هایی به مفاهیمی مانند فنا در عشق، شهادت، و گذر از خودخواهی دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است. همچنین، برخی از اشارات مانند شهادت و فنا در عشق ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نیاز به توضیح داشته باشد.

غزل شمارهٔ ۱۷۰۳

در عشق زپرواز نفس آینه برگیر
هرچند رهت قطع شود باز ز سر گیر

تا کی چو گهر در گره قطره فسردن
توفان شو و آفاق به یک دیدهٔ تر گیر

در ملک شهادت دیت است آنچه بیابند
ای ناله تو هم خون شو و دامان اثر گیر

خودداری و اندیشهٔ دیدار خیالست
دل را به تپش آب کن و آینه برگیر

تا چند زبان ‌گرم‌ کند مجلس لافت
ای شعله دمی با نفس سوخته برگیر

آیینهٔ اسرار دو عالم دل جمعست
سر وقت‌ گریبان‌ کن و دریا به‌ گهر گیر

حیرت خبر از زشتی آفاق ندارد
آیینه شو و هرچه بود عیب هنر گیر

پروانهٔ دیدار، نفس سوختگانند
من رفته‌ام از خویش ز آیینه خبر گیر

بر باد دهد تا کی ات این هرزه‌ نگاهی
خود را دمی از بستن مژگان ته پر گیر

بیدل نفسی چند چو مزدور حبابت
از بار نفس چاره محال است به سر گیر
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۰۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۰۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.