هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر از نوشیدن شراب به عنوان نمادی از لذت‌های زندگی و رهایی از نگرانی‌های دنیوی سخن می‌گوید. او بر این باور است که با نوشیدن شراب، از ترس مرگ و خمار آن در امان خواهد بود و به جای خوردن گیاه و خار مانند شتر، از نوشیدنی‌های لذت‌بخش بهره می‌برد. شاعر همچنین به مردانگی و شجاعت در نوشیدن شراب اشاره می‌کند و از ساقی می‌خواهد تا جام را پر کند تا آنها بدون ترس و مانند مردان واقعی بنوشند. در نهایت، شاعر تأکید می‌کند که آنها از دیاری پاک هستند و از روزی پاک بهره می‌برند، نه مانند کرکس‌ها که از مردار تغذیه می‌کنند و نه مانند لک‌لک‌ها که از حرص مار می‌خورند.
رده سنی:
18+
این متن شامل مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به نوشیدن شراب و مفاهیم مرتبط با آن ممکن است برای سنین پایین‌تر مناسب نباشد.
غزل شمارهٔ ۱۷۶۳
ما که باده زِ دستِ یار خوریم
کِی چو اُشتُر گیاه و خار خوریم؟
ایمِنیم از خُمارِ مرگ، ایرا
می باقیِّ بی‌خُمار خوریم
جامِ مَردان بیار تا کِامْروز
بی‌مُحابا و مَردوار خوریم
به دَمِ ناشِمُرده زنده شویم
اَنْدَر آن دَمْ که بی‌شُمار خوریم
ساقیا پایدار تا زِ کَفَت
میِ سَرجوشِ پایدار خوریم
پِیِ این شیرِ مَست می‌پوییم
تا کَباب از دلِ شکار خوریم
زان دیاریم کَزْ حَدَث پاک است
روزیِ پاک از آن دیار خوریم
نه چو کَرکَس اسیرِ مُرداریم
نه چو لَک لَک زِ حِرص، مار خوریم
کِی چو اُشتُر گیاه و خار خوریم؟
ایمِنیم از خُمارِ مرگ، ایرا
می باقیِّ بی‌خُمار خوریم
جامِ مَردان بیار تا کِامْروز
بی‌مُحابا و مَردوار خوریم
به دَمِ ناشِمُرده زنده شویم
اَنْدَر آن دَمْ که بی‌شُمار خوریم
ساقیا پایدار تا زِ کَفَت
میِ سَرجوشِ پایدار خوریم
پِیِ این شیرِ مَست می‌پوییم
تا کَباب از دلِ شکار خوریم
زان دیاریم کَزْ حَدَث پاک است
روزیِ پاک از آن دیار خوریم
نه چو کَرکَس اسیرِ مُرداریم
نه چو لَک لَک زِ حِرص، مار خوریم
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۶۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۶۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
