تو چه دانی که ما چه مُرغانیم؟
هر نَفَس زیرِ لب چه می‌خوانیم؟

چون به دست آوَرَد کسی ما را؟
ما گَهی گنج، گاه ویرانیم

چَرخ از بَهرِ ماست در گَردش
زان سَبَب هَمچو چَرخْ گَردانیم

کِی بِمانیم اَنْدَرین خانه؟
چون دَرین خانه جُمله مِهْمانیم

گَر به صورت گدایِ این کوییم
به صِفَت بین که ما چه سُلطانیم

چون که فردا شَهیم در همه مصر
چه غَم امروز اگر به زندانیم

تا دَرین صورتیم از کَسْ ما
هم نَرَنجیم و هم نَرَنجانیم

شَمسِ تبریز چون که شُد مِهْمان
صد هزارانْ هزار چندانیم

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir