هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر بیان می‌کند که به سوی معشوق بازگشته است، زیرا غم و اندوه معشوق خانه دل او را ویران کرده و او را به سوی خود کشانده است. او از عشق و سودای معشوق سخن می‌گوید و بیان می‌کند که چگونه ناله‌های معشوق در جان او رسوخ کرده و او را به سوی خود فراخوانده است.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی احساسی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۱۷۷۴
ما به تماشایِ تو بازآمدیم
جانِبِ دریایِ تو بازآمدیم
سیلِ غَمَت خانهٔ دل را بِبُرد
زود به صَحرایِ تو بازآمدیم
چون سَرِ ما مَطْبَخِ سودایِ توست
بر سَرِ سودایِ تو بازآمدیم
از سَرِ چَهْ صد رَسَن انداختی
تا سویِ بالایِ تو بازآمدیم
نالهٔ سُرنایِ تو در جان رَسید
در پِیِ سُرنایِ تو بازآمدیم
جانِبِ دریایِ تو بازآمدیم
سیلِ غَمَت خانهٔ دل را بِبُرد
زود به صَحرایِ تو بازآمدیم
چون سَرِ ما مَطْبَخِ سودایِ توست
بر سَرِ سودایِ تو بازآمدیم
از سَرِ چَهْ صد رَسَن انداختی
تا سویِ بالایِ تو بازآمدیم
نالهٔ سُرنایِ تو در جان رَسید
در پِیِ سُرنایِ تو بازآمدیم
وزن: مفتعلن مفتعلن فاعلن (سریع مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۷۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۷۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
