مَنَم آن بَندهٔ مُخْلِص که از آن روز که زادم
دل و جان را زِ تو دیدم، دل و جان را به تو دادم

کَتَبَ الْعِشْقُ بِاَنّی بِهَوَی الْعاشِقِ اَعْلَمْ
فَاِلَیْهِ نَتَراجَعْ وَ اِلَیْهِ نَتَحاکَمْ

چو شَرابِ تو بِنوشَم، چو شَرابِ تو بِجوشَم
چو قَبایِ تو بِپوشَم، مَلِکَم، شاهْ قُبادم

قَمَرُ الْحُسْنِ اَتانی وَ اِلَی الْوَصْلِ دَعانی
وَرَعانی وَ سَقانی، هُوَ فِی الْفَضْلِ مُقَدَّم

زِ میانم چو گُزیدی، کَمَرِ مِهْرِ تو بَستم
چو بِدیدم کَرَمِ تو، به کَرَمْ دست گُشادم

نَصَرَ اْلعِشْقِ اَجیبوا وَ اِلَی الْوَصْلِ اَنیبوا
طَلَعَ الْبَدْرُ فَطَیبوا، قَدِمَ الْحِبُّ وَ اَنْعَم

چه کُنم نام و نشان را، چو زِ تو گُم نشود کَس؟
چه کُنم سیم و دِرَم را، چو دَرین گنج فُتادم؟

لَمَعُ الْعِشْقِ تَوالی وَ عَلَی الصَّبْرِ تَعالی
طَمَسَ الْبَدْرُ هِلالا، خَضَعَ الْقَلْبُ وَ اَسْلَم

چو تویی شادی و عیدم، چه نِکوبَخت و سَعیدم
دلِ خود بر تو نهادم، به خدا نیک نَهادم

خَدَعُونی، نَهَبُونی، اَخَذُونی، غَلَبُونی
وَعَدونی، کَذبُونی، فَاِلی مَن اَتَظَلَّم؟

نه بِدَرَّم، نه بِدوزَم، نه بِسازم، نه بِسوزم
نه اسیرِ شب و روزم، نه گرفتارِ کَسادم

مَلِکُ الشَّرْقِ تَشَرَّقْ وَ عَلَی الرّوحِ تَعَلَّق
غَسَقُ النَّفْسِ تَفَرَّق، رَبَضُ الْکُفْرِ تَهَدَّم

چه کَساد آید آن را که خریدارْ تو باشی؟
چو فُزودی تو بَهایم، که کُند طَمْع مَزادم؟

نَفَسُ الْعِشْقِ عَتادِیْ وَ عَمیدی وَ عِمادی
فَمِنَ الْعِشْقِ تَدَثَّرْ وَ مِنَ الْعِشْقِ تَخَتَّم

رَوِشِ زاهِد و عابد، هَمِگی تَرکِ مُراد است
بِنِما، تَرکِ چه گویم، چو تویی جُمله مُرادَم؟

لَکَ یا عِشْقُ وُجُودی وَ رُکُوعی وَ سُجُودی
لَکَ بُخْلی، لَکَ جُودی، وَ لَکَ الْدَّهْرُ مُنَظَّم

چو مرا دیو رُبودی، طَرَبَم یادِ تو بودی
تو چُنانم بِرُبودی، که بِشُد یادْ زِ یادم

اَلِفُ الدَّهْر بِعادی، جَرَحَ الْبُعْدُ فُوادی
فَقَدَ النَّوْمَ وِسادی، وَ سعاداتیَ نُوَّم

به صِفَت کَشتیِ نوحَم، که به بادِ تو رَوانم
چو مرا بادْ تو دادی، مَدِه ای دوست به بادم

فَاَرَی الشَّمْلَ تَفَرَّق، وَاَرَی الْسِّتْرَ تَمَزَّق
وَاَرَی السَّقْفَ تَخَرَّق، وَاَرَی الْمَوْجَ تَلاطَم

من اگر کَشتیِ نوحَم چه عَجَب؟ چون همه روحَم
من اگر فَتح و فَتوحَم چه عَجَب؟ شاه نِژادم

وَاَرَی الْبَدْرَ تَکَوَّر، وَاَرَی الْنَّجْمَ تَکَدَّر
وَاَرَی الْبَحْرَ تَسَجَّر، وَاَرَی الْهُلْکَ تَفاقَم

چو به بَحْرِ تو دَرآیَم، به مِزاجْ آبِ حَیاتم
چو فُتَم جانِبِ ساحل، حَجَرم، سنگ و جَمادم

فَقَد اَهْدانیَ رَبّی، وَ اَتَی الْجَدَّ بِحِبّی
نَهَضَ الْحِبُّ لِطِبّی وَ تَدارَک وَ تَرَحَّم

به خدا بازِ سپیدم که به شاه است امیدم
سویِ مُردار چه گردم؟ نه چو زاغَمْ نه چو خادم

نَزَل الْعِشْقُ بِداری، مَعَهُ کاسُ عُقاری
هُوَ مِعْراجُ سُواری وَ عَلَی السَّطْحِ کَسُلَّم

چو بِسازیم چو عیدم، چو بِسوزیم چو عودم
زِ تو گِریَم، زِ تو خَندم، زِ تو غَمگین، زِ تو شادم

بِکَ اَحْیی وَ اَمُوتُ، بِکَ اُمْسِکْ وَ اَفُوتُ
بِکَ فِی الدَّهْرِ سَکوتُ، بِکَ قَلْبی یَتَکَلَّم

چو زِ تبریز بِتابَد مَهِ شَمسُ الْحَقِ وَالدّین
بِفُروزَد زِ مَهِ او فَلَکِ جَهَد و جِهادم

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir