هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از عشق، ندامت، و رنج‌های روحی خود سخن می‌گوید. او از مالیدن سر بر آستان معشوق، عطر پیراهنش بر پوستین، و سوز دل خود یاد می‌کند. همچنین، به مفاهیمی مانند پیری، امید از دست‌رفته، حرص، و ندامت اشاره دارد. در نهایت، شاعر از ناله‌های دلش و گوش سپردن به صوت حزین خود می‌گوید و تأکید می‌کند که دیگر پروانهٔ این انجمن نیست.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عمیق عرفانی و عاشقانه همراه با مفاهیم پیچیده‌ای مانند ندامت، حرص، و رنج‌های روحی است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از اشارات موجود در شعر نیاز به تجربه‌ی زندگی و بلوغ فکری دارد.

غزل شمارهٔ ۱۹۸۱

سر اگر بر آسمان یا بر زمین مالیده‌ام
آستانش کرده‌ام یاد و جبین مالیده‌ام

برگ و ساز تر دماغیهای من فهمیدنی‌ست
عطری از پیراهنش در پوستین مالیده‌ام

سوز دل احسان پرست هر فسردن مایه نیست
من به‌کار شعله چون شمع انگبین مالیده‌ام

موی پیری شعلهٔ امید را خاکستر است
درد سر معذور صندل بر جبین مالیده‌ام

کوکبم آیینه در زنگار گمنامی گداخت
حرص پندارد سیاهی بر نگین مالیده‌ام

گوهر صد آبرو در پرده حل‌کرد احتیاج
تا عرق‌واری به روی شرمگین مالیده‌ام

جز ندامت نیست‌کار حرص و من بی‌اختیار
از پی مالیدن دست آستین مالیده‌ام

نالهٔ دل‌ گر کسی نشنید جای شکوه نیست
گوش خود باری به این صوت حزین مالیده‌ام

نیستم بیدل هوس پروانهٔ این انجمن
چشم عبرت بر نگاه واپسین مالیده‌ام
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۹۸۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۹۸۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.