هوش مصنوعی: این شعر از بیدل دهلوی، بیانگر احساسات عمیق شاعر درباره رنج‌های زندگی، ناکامی‌ها، حسرت‌ها و تأملات فلسفی است. شاعر با تصاویر شاعرانه مانند شمع، ابر، و اشک، احساسات خود را درباره بی‌اثری، غربت، و ناتوانی بیان می‌کند. او از رنج‌های معنوی و مادی می‌گوید و گاهی به طنز تلخ نیز متوسل می‌شود.
رده سنی: 16+ محتوا دارای مضامین عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن برای نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، برخی مفاهیم مانند ناامیدی و حسرت ممکن است برای خوانندگان جوان سنگین باشد.

غزل شمارهٔ ۲۰۲۱

هرگه به برگ و ساز معیشت‌ گریستم
خندیدم آنقدر که به طاقت گریستم

چون شمع‌ کلفت سحری داشتم به پیش
دور از وطن نرفته به غربت‌ گریستم

نقشی بر آب می‌زند اجزای کاینات
حیرانم اینقدر به چه مدت گریستم

چون ابرم انفعال به دور حیا گداخت
تا بر مزار عالم عبرت‌ گریستم

ای شمع سعی عجز همین خاک ‌گشتن است
من هم به نارسایی طاقت‌ گریستم

از بسکه درد بی‌اثری داشت طینتم
در پیش هر که‌ کرد نصیحت‌ گریستم

بیدردی‌ام‌ کشید به دریوزهٔ عرق
مژگان نمی نداشت خجالت گریستم

یک اشک‌ گرم داشت شرار ضعیف من
باری به دیدهٔ رم فرصت‌ گریستم

حسرت شبی به وعدهٔ دیدارم آب‌ کرد
از هر سرشک صبح قیامت‌ گریستم

روزی که اشک شد گره دیدهٔ‌ گهر
بر تنگی معاش فراغت گریستم

هر جا طمع فکند بساط توقعی
چون آبرو به مرگ قناعت‌ گریستم

اندوهم از معاصی پوچ آنقدر نبود
بر خفت تنزل رحمت‌ گریستم

بیدل‌ گر آگهی سبب‌ گریه‌ام مپرس
بیکار بود ذوق ندامت گریستم
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۰۲۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۰۲۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.