ای باغْبان ای باغْبان آمد خَزان، آمد خَزان
بر شاخ و بَرگ از دَردِ دل، بِنْگَر نشان، بِنْگَر نشان

ای باغْبان هین، گوش کُن، ناله­یْ درختانْ نوش کُن
نوحه‌کُنان از هر طَرَف صد بی‌زبان، صد بی‌زبان

هرگز نباشد بی‌­سَبَبْ گِریان دو چَشم و خُشکْ لَب
نَبْوَد کسی بی‌­دَردِ دلْ رُخْ زَعفَران، رُخْ زَعفَران

حاصل دَرآمَد زاغِ غَم در باغ و می‌کوبد قَدَم
پُرسان به اَفْسوس و سِتَم کو گُلْسِتان؟ کو گُلْسِتان؟

کو سوسن و کو نَسْتَرن؟ کو سَرو و لاله و یاسَمَن؟
کو سَبزپوشانِ چَمَن؟ کو اَرغَوان؟ کو اَرغَوان؟

کو میوه‌ها را دایِگان؟ کو شَهْد و شِکَّر رایگان؟
خُشک است از شیرِ رَوان، هر شیردان، هر شیردان

کو بُلبُلِ شیرین فَنَم؟ کو فاخْته‌یْ کوکو زَنَم؟
طاووسِ خوبِ چون صَنَم؟ کو طوطیان؟ کو طوطیان؟

خورده چو آدم دانه‌یی، افتاده از کاشانه‌یی
پَرّیده تاج و حُلَّه‌شان زین اِفْتِنان، زین اِفْتِنان

گُلْشَنْ چو آدم مُسْتَضِر، هم نوحه‌گَر، هم مُنْتَظِر
چون گُفته‌شان لا تَقْنَطُوا، ذو الْاِمْتِنان، ذو الْاِمْتِنان

جُمله درختان صَف زده، جامه سِیَه، ماتَم زده
بی‌بَرگ و زار و نوحه گَر زان اِمْتِحان، زانْ اِمْتِحان

ای لَکْلَک و سالارِ دِهْ، آخِر جوابی بازدِهْ
در قَعْر رفتی یا شُدی بر آسْمان؟ بر آسْمان؟

گفتند ای زاغ عَدو آن آبْ بازآید به جو
عالَم شود پُررنگ و بو، هَمچون جِنان، هَمچون جِنان

ای زاغِ بیهوده سُخُن، سه ماه دیگر صَبر کُن
تا دَررَسَد کوریِّ تو عیدِ جهان، عیدِ جهان

ز آوازِ اسرافیلِ ما، روشن شود قِنْدیل ما
زنده شویم از مُردنِ آن مَهرَ جان، آن مَهرَ جان

تا کِی از این اِنْکار و شک، کانِ خوشی بین و نَمَک
بر چَرخْ پَرخون مَرُدمک بی‌­نردبان، بی‌­نردبان

میرَد خَزانِ هَمچو دَد، بر گورِ او کوبی لَگَد
نک صُبحِ دولَت می‌دَمَد، ای پاسْبان ای پاسْبان

صُبحا جهان پُرنور کُن، این هِنْدوان را دور کُن
مَر دَهر را مَحْرور کُن، افُسون بِخوان، افُسون بِخوان

ای آفتابِ خوش عَمَل، بازآ سویِ بُرجِ حَمَل
نی یَخ گُذار و نی وَحَل، عَنْبَرفَشان، عَنْبَرفَشان

گُلْزار را پُرخنده کُن، وان مُردگان را زنده کُن
مَر حَشْر را تابنده کُن، هین، الْعِیان، هین، الْعِیان

از حَبْس رَسته دانه‌ها ما هم زِ کُنجِ خانه‌ها
آورده باغ از غَیب‌ها صد اَرْمغان، صد اَرْمغان

گُلْشَن پُر از شاهِد شود، هم پوستین کاسِد شود
زاینده و والِد شود دورِ زمان، دورِ زمان

لَکْ لَکْ بیاید با یَدَک، بر قَصرِ عالی چون فَلَک
لَکْ لَکْ کُنان کَالْمُلْکُ لَکْ یا مُسْتَعان، یا مُسْتَعان

بُلبُل رَسَد بَربَط زَنان، وان فاخْته کوکوکُنان
مُرغانِ دیگر مُطربِ بَختِ جوان، بَختِ جوان

من زین قیامَت حامِلَم، گفتِ زبان را می‌هِلَم
می‌نایَد اندیشه‌یْ دِلَم اَنْدَر زبان، اَنْدَر زبان

خاموش و بِشْنو ای پدر، از باغ و مُرغانْ نو خَبَر
پیکانِ پَرّان آمده از لامَکان، از لامَکان

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir