۲۳۴ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۱۳۸

بیکس شهیدم خون هم ندارم
دیگر که ریزد گل بر مزارم

حسرت‌کش مرگ مردم به پیری
بی آتشی سوخت در پنبه‌زارم

سنگی‌ که زد یأس بر شیشهٔ من
رطل‌ گران بود بهر خمارم

افسون اقبال خوابی گران داشت
بخت سیه ‌کرد شب زنده دارم

بی ‌مطلبی نیست‌ تشویش هستی
چون دوش مزدور ممنون بارم

باید به خون خفت تا خاک‌ گشتن
عمریست با خویش افتاده کارم

تمثال تحقیق دارد تأمل
آیینه خشکست دل می‌فشارم

ای ‌کلک نقاش مژگان به خون زن
از من کشیدند تصویر یارم

صحرانشین‌اند آواره‌گردان
بی دامنی نیست سعی غبارم

رنگی نبستم از خودشناسی
آیینه عنقاست یا من ندارم

سر می‌کشد از من وهم هستی
خاری ندارم کز پا برآرم

بیدل ندانم در کشت الفت
جز دل چه ‌کارم تا بر ندارم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۱۳۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۱۳۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.