هوش مصنوعی: این شعر از حافظ، بیانگر احساسات عمیق عاشقانه و عرفانی است. شاعر از عشق، ندامت، ضعف و نیاز به معشوق سخن می‌گوید و از مفاهیمی مانند تسلیم، عجز و خاموشی در برابر عشق الهی استفاده می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن برای سنین پایین‌تر دشوار بوده و نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی بیشتر دارد.

غزل شمارهٔ ۲۲۴۲

مزرع تسلیم ادب حاصلم
سر نکشد گردن آب و گلم

موج ‌گهر نیستم اما ز ضعف
آبله‌ گل‌کرده ره منزلم

خاک ندامت به سر عاجزی
صبحم اگر تار نفس بگسلم

نفی من آیینهٔ اثبات اوست
حق دمد آندم‌ که‌ کنی باطلم

بار نفس می‌کشم و چاره نیست
بی‌تو فتاده‌ست الم بر دلم

الفت دل سدّ ره‌ کس مباد
کرد همین آبله پا در گلم

عافیتم داد به توفان شرم
راند به دریا عرق ساحلم

خامشی اسباب غنا بود و بس
تا به زبان آمده‌ام سایلم

بر تپشم تهمت راحت مبند
بیضه منه زبر پر بسملم

گرد من از قافلهٔ رنگ نیست
کلک مصور چه‌کشد محملم

نامه برید از چمن خون من
برگ حنایی به کف قاتلم

آبم ازین درد که آن مست ناز
آینه می‌خواهد و من بیدلم
وزن: مفتعلن مفتعلن فاعلن (سریع مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۴۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۴۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.