هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که به موضوع عشق الهی و رابطهی عاشق و معشوق میپردازد. شاعر از جدایی و پیوستگی در عشق سخن میگوید و بیان میکند که عشق حقیقی با وجود مشکلات و دردها، بینهایت ارزشمند است. او از حالات روحی و عاطفی عاشق در این مسیر سخن میگوید و به نقش عشق در تحول و شناخت اشاره میکند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربهی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعارهها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوانتر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۱۸۰۸
با آن که از پیوستگی من عشقْ گشتم عشقْ من
بیگانه میباشم چُنینْ با عشقْ از دستِ فِتَن
از غایَتِ پیوستگی بیگانه باشد کَس؟ بلی
این مُشکلات اَرْ حَلْ شود دشمن نَمانَد در زَمَن
بَحْریست از ما دور نی ظاهر نه و مَسْتور نی
هم دَم زدن دستور نی هم کُفر از او خامُش شدن
گفتن از او تَشبیه شُد خاموشیاَت تَعطیل شُد
این دَردْ بیدَرمان بُوَد فَرِّجْ لَنا یا ذَا الْمِنَن
نَقْشِ جهانِ رنگ و بو هر دَم مَدَد خواهد ازو
هم بیخَبَر هم لُقمه جو چون طِفْلِ بُگْشاده دَهَن
خُفتهست و بَرجَستهست دل در جوشِ پیوستهست دل
چون دیگِ سَربَستهست دل در آتشش کرده وَطَن
ای داده خاموشانهیی ما را تو از پیمانهیی
هر لحظه نوافسانهیی در خامُشی شد نَعْره زن
در قَهرِ او صد مَرحَمَت در بُخْلِ او صد مَکْرُمَت
در جَهلِ او صد مَعرِفَت در خامُشی گویا چو ظَن
اَلْفاظِ خاموشانِ تو بِشْنوده بیهوشانِ تو
خاموشَم و جوشانِ تو مانندِ دریایِ عَدَن
لُطفَت خدایی میکُند حاجَت رَوایی میکُند
وان کو جُدایی میکُند یا رَب تو از بیخَش بِکَن
ای خوش دلیّ و نازِ ما ای اصل و ای آغازِ ما
آخِر چه دانَد رازِ ما عقلِ حَسَن یا بوالْحَسَن؟
ای عشقِ تو بِخْریده ما وَزْ غیرِ تو بُبْریده ما
ای جامهها بِدْریده ما بر چاکِ ما بَخیه مَزَن
ای خونِ عقلَم ریخته صَبر از دِلَم بُگْریخته
ای جانِ من آمیخته با جانِ هر صورت شِکَن
آن جا که شُد عاشقْ تَلَف مُرغی نَپَرَّد آن طَرَف
وَرْ مُرده یابَد زان عَلَف بیخود بِدَرّانَد کَفَن
بیگانه میباشم چُنینْ با عشقْ از دستِ فِتَن
از غایَتِ پیوستگی بیگانه باشد کَس؟ بلی
این مُشکلات اَرْ حَلْ شود دشمن نَمانَد در زَمَن
بَحْریست از ما دور نی ظاهر نه و مَسْتور نی
هم دَم زدن دستور نی هم کُفر از او خامُش شدن
گفتن از او تَشبیه شُد خاموشیاَت تَعطیل شُد
این دَردْ بیدَرمان بُوَد فَرِّجْ لَنا یا ذَا الْمِنَن
نَقْشِ جهانِ رنگ و بو هر دَم مَدَد خواهد ازو
هم بیخَبَر هم لُقمه جو چون طِفْلِ بُگْشاده دَهَن
خُفتهست و بَرجَستهست دل در جوشِ پیوستهست دل
چون دیگِ سَربَستهست دل در آتشش کرده وَطَن
ای داده خاموشانهیی ما را تو از پیمانهیی
هر لحظه نوافسانهیی در خامُشی شد نَعْره زن
در قَهرِ او صد مَرحَمَت در بُخْلِ او صد مَکْرُمَت
در جَهلِ او صد مَعرِفَت در خامُشی گویا چو ظَن
اَلْفاظِ خاموشانِ تو بِشْنوده بیهوشانِ تو
خاموشَم و جوشانِ تو مانندِ دریایِ عَدَن
لُطفَت خدایی میکُند حاجَت رَوایی میکُند
وان کو جُدایی میکُند یا رَب تو از بیخَش بِکَن
ای خوش دلیّ و نازِ ما ای اصل و ای آغازِ ما
آخِر چه دانَد رازِ ما عقلِ حَسَن یا بوالْحَسَن؟
ای عشقِ تو بِخْریده ما وَزْ غیرِ تو بُبْریده ما
ای جامهها بِدْریده ما بر چاکِ ما بَخیه مَزَن
ای خونِ عقلَم ریخته صَبر از دِلَم بُگْریخته
ای جانِ من آمیخته با جانِ هر صورت شِکَن
آن جا که شُد عاشقْ تَلَف مُرغی نَپَرَّد آن طَرَف
وَرْ مُرده یابَد زان عَلَف بیخود بِدَرّانَد کَفَن
وزن: مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن (رجز مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۸۰۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۸۰۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.