هوش مصنوعی: این شعر از بیدل دهلوی، بیانگر احساسات عمیق شاعر درباره زندگی، رنج‌ها، تسلیم در برابر سرنوشت، و ناامیدی است. شاعر از سنگینی دل، دوری از آرزوها، و شکست‌های زندگی می‌نالد و در عین حال، به دنبال آرامش و معنایی در هستی می‌گردد. او از زبان شکسته و ناتوانی خود سخن می‌گوید و در پایان، به تأثیر زندگی بر روحیه خود اشاره می‌کند.
رده سنی: 18+ مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی، همراه با بیان پیچیده و استعاری، درک این شعر را برای مخاطبان جوان‌تر دشوار می‌سازد. همچنین، مضامین غم‌انگیز و ناامیدی موجود در آن، ممکن است برای سنین پایین‌تر نامناسب باشد.

غزل شمارهٔ ۲۲۶۴

نی قابل سودم نه سزاوار زیانم
چون صبح غباری به هوا چیده دکانم

عمری‌ست چو گردون به‌ کمند خم تسلیم
زه در بن گوش که کشیده است کمانم

غیر از دل سنگین تو در دامن این‌کوه
یک سنگ ندیدم که ننالد ز فغانم

هستی نه متاعی‌ست‌ که ارزد به تکلف
دل می‌کشد این بار و من از شرم ‌گرانم

موج‌گهر از دوری دریا به‌که نالد
فریاد که در کام شکستند زبانم

چون رنگ فسردن اگرم دست نگیرد
بالی که ندارم به چه آهنگ فشانم

چون پیر شدم رستم از آفات تعین
در قد دوتا بود نهان خط امانم

مستان بخروشیدکه من نیز به تکلیف
پیغام دماغی به شنیدن برسانم

حرفم همه زان نرگس میخانه پیام است
گر حوصله‌ای هست ببوسید دهانم

نامنفعلی منفعل زندگی‌ام کرد
چندان نشدم آب که گردی بنشانم

بیدل نکند موج گهر شوخی جولان
در سکته شکسته‌ست قدم شعر روانم
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۶۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۶۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.