قَصدِ جَفاها نکُنی وَرْ بِکُنی با دلِ من
وا دلِ من وا دلِ من وا دلِ من وا دلِ من

قَصد کُنی بر تَنِ من شاد شود دُشمنِ من
وان گَهْ از این خسته شود یا دلِ تو یا دلِ من

والِه و شَیدا دلِ من‌ بی‌سَر و‌ بی‌پا دلِ من
وَقتِ سَحرها دلِ من رفته به هر جا دلِ من

بی خود و مَجنونْ دلِ من خانه پُرخونْ دلِ من
ساکِن و گَردانْ دلِ من فوقِ ثُریّا دلِ من

سوخته و لاغَرِ تو در طَلَبِ گوهرِ تو
آمده و خیمه زده بر لَبِ دریا دلِ من

گَهْ چو کَباب این دلِ من پُر شده بویَش به جهان
گَهْ چو رَباب این دلِ من کرده عَلالا دلِ من

زار و مُعاف است کُنون غَرقِ مَصاف است کُنون
بر کُهْ قاف است کُنون در پِیِ عَنْقا دلِ من

طِفْلِ دِلَم می‌نخورد شیر از این دایه شب
سینه سِیَه یافت مگَر دایه شب را دلِ من

صَخره موسی گَر ازو چَشمه رَوان گشت چو جو
جویِ رَوانْ حِکْمَتِ حَق صَخره و خارا دلِ من

عیسیِ مَریَم به فَلَک رفت و فرومانْد خَرَش
من به زمین مانْدم و شُد جانِبِ بالا دلِ من

بس کُن کین گفتِ زبان هست حِجابِ دل و جان
کاش نَبودی زِ زبانْ واقِف و دانا دلِ من

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir