هوش مصنوعی: این شعر از بیدل به مفاهیمی مانند رهایی از دغدغه‌های دنیوی، پذیرش فناپذیری، و جستجوی معنویت می‌پردازد. شاعر از زندگی گذرا، حرص و هوس، و بی‌ثباتی دنیا سخن می‌گوید و به دنبال آرامش در سادگی و فروتنی است.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، برخی از اشارات انتزاعی و نمادین نیاز به درک بالاتری از ادبیات و تجربه زندگی دارد.

غزل شمارهٔ ۲۳۷۰

خیز کز درس دویی سر خط عاری گیریم
جای شرم‌ست ز آیینه‌ کناری‌ گیریم

دست و پاهای حنا بسته مکرر کردید
بعد ازین دامن بی‌رنگ نگاری‌ گیریم

نیستی صیقل آیینهٔ رحمت دارد
خاک‌گردیم و سر راه بهاری‌ گیریم

تا توان سینه به بوی‌ گل و ریحان مالید
حیف پایی‌ که درین دشت به خاری‌ گیریم

عمرها شد نفس سوخته محمل‌کش ماست
برویم از قدم ناقه شماری‌ گیریم

زندگی ‌آب شد از کشمکش حرص و هوا
چند تازبم پی سگ که شکاری‌ گیریم

بنشینیم زمانی پس زانوی ادب
انتقام از تک و دو آبله واری‌ گیریم

ملک آفاق گرفتیم و گدایی باقیست
پادشاهیم اگر کنج مزاری گیریم

دامن دشت عدم منتظر وحشت ماست
کاش از تنگی این کوچه فشاری گیریم

دل سنگین ره صد قافله طاقت زده است
پرگرانیم بیا تا کم باری گیریم

رحم بر بی کسی خویش ضرور است ضرور
مژه پوشیم و سر خود به‌کناری گیریم

خاک این دشت هوس هیچ ندارد بیدل
مگر از هستی موهوم غباری‌ گیریم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۳۶۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۳۷۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.