هوش مصنوعی: این شعر به مفاهیم عمیقی مانند مرگ، زندگی، ناامیدی، امید، غفلت و جستجوی معنای زندگی می‌پردازد. شاعر با استفاده از تصاویر نمادین مانند شبنم، آتش، دود و خورشید، مفاهیم فلسفی و عرفانی را بیان می‌کند. همچنین، به موضوعاتی مانند خودشناسی، غفلت انسان و ارزش سکوت در برابر گناه اشاره دارد.
رده سنی: 18+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن‌ها نیاز به تجربه و بلوغ فکری دارد. همچنین، برخی از مضامین مانند مرگ، ناامیدی و غفلت ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین یا نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۲۶۰۱

عالم و این تردماغیهای جاه
شبنمی پاشید بر مشتی گیاه

مرگ غافل نیست از صید نفس
آتش از خس برنمی‌دارد نگاه

سرزمین شعله‌کاران گلخن است
کشت ما را دود می‌باشد گیاه

زندگانی از نفس جان می‌کند
عمرها شد می‌کشم یوسف ز چاه

ناامیدی فتح باب عشرت است
خنده لب وا می‌کند از حرف آه

ای زبان لافت افسون سلوک
باشد از مقراض مشکل قطع راه

باده روشن مشربی وانگاه دُرد؟
پرتو خورشید و مه‌، وانگه سیاه

بی‌زبانی از خجالت رستن است
عذر تا باقیست می‌بالد گناه

جستجو آیینه‌دار مقصد است
می شوی منزل اگر افتی به راه

نازکن‌ گر فکر خویشت ره نزد
ازگریبان غافلی بشکن کلاه

نرخ بازارکرم نشکستنی‌ست
گر دلت چیزی نخواهد عذر خواه

بیدل از غفلت ‌کسی را چاره نیست
سایه‌ای دارد گدا تا پادشاه
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۰۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۶۰۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.