دمی‌ که عجز شود دستگاه بیکاری
گره گشایی ناخن کشد به سر خاری

میان آگهی و راحتست بیزاری
ز جوهر آینه‌ها راست دام بیداری

دمیده است ز زنجیر بال وحشت موج
بود رهایی ما در خور گرفتاری

کسی مباد اسیر شکنجهٔ افلاس
که آدمی به سر دار به زناداری

ز لوح سایه جز این حرف سر خطی ندمید
که پایمال جهانند اهل بیکاری

چو برگ لاله سیاهی ز داغ ما نرود
به چشم اختر ما نیست رنگ بیداری

بقدر تفرقهٔ دل شکفتن آهنگیم
جنون بهاری ما داشت رنگ دشواری

مقیم عالم تسلیم باش و راحت ‌کن
بلند و پست جهان سایه است همواری

چنان مباش‌ که در چشم مردم از حسدت
مژه به کژدمی افتد، نگه کند ماری

چو گل بهار نشاطت دلیل بیدردی‌ست
خوش آنکه خون شوی و رنگ درد برداری

چو ذره هستی من ‌کاش بی‌نشان بودی
خجل ز نیستی‌ام کرد هیچ مقداری

به گریه عرض رموز وفا مبر بیدل
برات دیده مکن فضلهٔ جگر خواری

«بیدل دهلوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir