اَلا ای بادِ شبگیرم بیار اَخبارِ شَمسُ الدین
خداوندم ولی دانی تو از اسرارِ شَمسُ الدّین؟

کسی کَزْ نامِ او بر بَحرْ‌ بی‌کَشتی عَبَر یابی
چو سامَنْدَر زِ مِهْرِ او رَوی در نارْ شَمسُ الدّین

کَرامَت‌ها که مَردان از تَفاخُر یادِ آن آرَنْد
به ذاتِ حَقْ کَزان دارد هَماره عارْ شَمسُ الدّین

یکی غاری است کَنْدر وِیْ زِ سِرِّ سِرّها وَحی است
بُرونِ غار حَقْ حارِس درونِ غارْ شَمسُ الدّین

زِ جسم و روح‌ها بُگْذر حِجابِ عشقْ هم بَردَر
دو صد مَنْزِل از آن سوتَر بِبین بازارِ شَمسُ الدّین

اَیا رُوحی تَرَفْرَفْ فی فَضاءِ العِشْقِ وَ اسْتَشْرِفْ
وَ طِرْفی جَنّةِ الْاَسْرارِ مِنْ اَنْوارِ شَمسُ الدّین

قَلایِدهایِ دُر دارد بَناگوشِ ضَمیرِ من
از آن اَلْفاظِ وَحی آسایِ شِکَّربارِ شَمسُ الدّین

اَیا ای دل تو آن جایی که نوشت باد وصلِ او
وَلیکِن زَحمَتَش کم دِهْ مَکُن آزارِ شَمسُ الدّین

بَصَر در دیده بِفْزایَد اگر در دیده رَهْ یابد
به جایِ توتیا و کُحْل ناگَهْ خارِ شَمسُ الدّین

به هر سویی چو تو ای دل هزاران زار دارد او
مَپْندار از سَرِ نَخْوَت تویی بَسْ زارِ شَمسُ الدّین

به لُطفِ خویش یک چندی مِهارِ اُشْتُرش دادَت
وَگَرنه خود کِه یارَد آن کِه باشد یارِ شَمسُ الدّین

زِهی فَرقی از آن روزی که پیشَش سَجده می‌کردم
که آن روزی که می‌گفتم بُد این جا پارْ شَمسُ الدّین

خَرابیْ دین و دنیا را نباشد هیچ اِصْلاحی
مَگَر از لُطفِ‌ بی‌پایان وَزْ هَنْجارِ شَمسُ الدّین

شبِ تاریکِ تو ای دل نَبیند روز را هرگز
مَگَر از نور و از اشراقِ آن رُخسارِ شَمسُ الدّین

عَجَب باشد که روزی منْ بگیرم جامِ وصلِ او؟
شَوَم مَست و‌ هَمی‌گویم که منْ خَمّارِ شَمسُ الدّین

که بَختِ من چُنان خُفته‌‌ست که بیداری ندارد رو
مَگَر از بَخت و اقَبالِ چُنان بیدارِ شَمسُ الدّین

نَبودَت پیش از این مِثْلَش نباشد بعد از این دانم
زِ لوحِ سِرّها واقِف وَزان هُشیارْ شَمسُ الدّین

بِزَد خود بر دَرِ امکان که مانندش بُرون نایَد
زِ اوصافِ بَدیعِ خویش خودْ مِسْمارْ شَمسُ الدّین

یکی جوبارِ روحانی است که جان‌ها جان از او یابَند
شده حاکم به کُلّیّه بَران جوبارْ شَمسُ الدّین

سَمِعْتُ الْقَوْمَ کُلَّ الْقَوْم اَعْلاهُمْ وَ اَصْفاهُمْ
عَلی تَفْضیلِهِ جِدًّا عَلَی الاَخْیارِ شَمسُ الدّین

وَ اِنْ کانَتْ اَیادیهِ وَ اِفْضالاً اَتانیهِ
وَ اَحْیَی الرُّوحَ مَجّا نًا لِمَنْ اِدْرارِ شَمسُ الدّین

فَروْحی خَطَّ اِقْرارًا بِرِقٍّ اَلْفَ اِقْرارٍ
وَ اِنْ کانَ قَدِ اسْتَغْنی مِنَ الاِقْرارِ شَمسُ الدین

هَدی قَلْبی اِلی وادٍ کَثیرٍ خِصْبُه ُجِدًّا
عَلیهِ الْغَیْثُ مَوْصُولاً لَمِنْ مِدْرارِ شَمسُ الدین

اَیا تَبْریزُ سَلَّمْنا عَلی نادیکَ تَسْلیمًا
فَبَلِّغْ صَبْوَتی وَ الْهَجْرَ بِالْاَعْذارِ شَمسُ الدین

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir