هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از بیدل دهلوی، به مفاهیمی مانند فنا در ذات الهی، توکل، و رسیدن به حقیقت از طریق نفی خود اشاره دارد. شاعر با استفاده از استعاره‌های زیبا مانند بلبل، گل، و آیینه، به مخاطب یادآوری می‌کند که تنها با از بین بردن نفس و وابستگی‌های دنیوی می‌توان به کمال رسید.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در شعر برای درک و ارتباط برقرار کردن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. نوجوانان زیر 16 سال ممکن است در فهم این مضامین مشکل داشته باشند.

غزل شمارهٔ ۲۷۹۲

تا محرم طبیعت بلبل نمی‌شوی
رنگ آشنای خاصیت گل نمی‌شوی

تا نیست وقف هر سر مویت محرفی
جوهر شناس تیغ تغافل نمی‌شوی

پست است نردبان عروج تعینت
تا سرنگون فهم تنزل نمی‌شوی

زین‌ کشمکش‌ که خاصیت فهم نارساست
آسوده جز به‌ کسب تجاهل نمی‌شوی

هر غنچه‌ای تأملی ای دود پرفشان
آخر درین چمن رگ سنبل نمی‌شوی

دوش حباب و بار نفس یک نفس بس است
زین بیشتر حریف تحمل نمی‌شوی

تا از کفت عنان نبرد ترک اختیار
موصول بارگاه توکل نمی‌شوی

بر طاق نه، تردد مینای قسمتت‌!
صد بار اگر گداز خوری مل نمی‌شوی

تا نیستی به صیقل اجزا نمی‌رسد
آیینه دار انجمن کل نمی‌شوی

از سجدهٔ فناست بقای حقیقتت
زین وضع‌ گر چراغ شوی‌ گل نمی‌شوی

با پیکر خمیده مخواه امتداد عمر
کم نیست‌ گر به‌ گردن خود غل نمی‌شوی

آخر از این محیط خیالت‌ گذشتن است
بیدل چرا چو موج‌ گهر پل نمی‌شوی
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۷۹۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۹۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.