هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه است که در آن شاعر از عشق و جذابیت معشوق سخن می‌گوید. او توصیف می‌کند که چگونه عشق معشوق در دلش شعله‌ور شده و باعث شور و هیجان درونی او می‌شود. شاعر از زیبایی چشم‌های معشوق و تأثیر آن بر دلش سخن می‌گوید و بیان می‌کند که عشق او باعث سبکی روح و پرواز دلش شده است.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی ادبی دارد.
غزل شمارهٔ ۱۸۷۳
دانی که کجا جویی ما را به گَهِ جُستن؟
در گَردشِ چَشمِ او آن نَرگسِ آبِسْتن
در دلْ چو خیالِ او تابَد زِ جَمالِ او
دلْ بَند بِدَرّاند او را نَتَوان بَستن
طِفْلِ دلِ پُرسودا آغاز کُند غوغا
پِستانِ کَریمِ او آغاز کُند جَستن
دلْ ز آتشِ عشقِ او آموختْ سَبُک روحی
از سینه بِپَرّیدن هر ساعت بَرجَستن
در گَردشِ چَشمِ او آن نَرگسِ آبِسْتن
در دلْ چو خیالِ او تابَد زِ جَمالِ او
دلْ بَند بِدَرّاند او را نَتَوان بَستن
طِفْلِ دلِ پُرسودا آغاز کُند غوغا
پِستانِ کَریمِ او آغاز کُند جَستن
دلْ ز آتشِ عشقِ او آموختْ سَبُک روحی
از سینه بِپَرّیدن هر ساعت بَرجَستن
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۸۷۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۸۷۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
