هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه و عارفانه است که در آن شاعر از عشق و اشتیاق خود به معشوق سخن می‌گوید. او از آتش عشق در دلش می‌گوید و از معشوق می‌خواهد که این آتش را در آسمان منقش بزند. شاعر معشوق را به عنوان جان و جسم خود توصیف می‌کند و از او می‌خواهد که با شمشیر بر فرق دشمنان بزند. همچنین، او از گره‌های موی معشوق سخن می‌گوید و از او می‌خواهد که گره‌های مویش را باز کند و گره‌ای دیگر بر زلف مشوشش بزند.
رده سنی:
16+
این متن شامل مفاهیم عمیق عاشقانه و عارفانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی ادبی دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.
غزل شمارهٔ ۱۸۷۴
از آتشِ رویِ خود اَنْدَر دِلَم آتش زن
واتَش زِ دِلَم بِسْتان در چَرخِ مُنَقَّش زن
ای جانِ خوشِ ساده از اصلِ مَلِک زاده
هر جا که رَوی خوش رو هر دَم که زنی خوش زن
ای جسمِ تو را از جان گَر فَرق کُند جانم
شمشیر به کَف داری بر تارَکِ فَرقَش زن
ای طُرّه پُربَندَت بُگشاده گِرهِ‌ها را
این یک گِرِهِ دیگر بر زُلفِ مُشَوَّش زن
واتَش زِ دِلَم بِسْتان در چَرخِ مُنَقَّش زن
ای جانِ خوشِ ساده از اصلِ مَلِک زاده
هر جا که رَوی خوش رو هر دَم که زنی خوش زن
ای جسمِ تو را از جان گَر فَرق کُند جانم
شمشیر به کَف داری بر تارَکِ فَرقَش زن
ای طُرّه پُربَندَت بُگشاده گِرهِ‌ها را
این یک گِرِهِ دیگر بر زُلفِ مُشَوَّش زن
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۸۷۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۸۷۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
