رفتم که بشکنم به ملامت سبوی خویش
در راه دل سبیل کنم آبروی خویش

بر عافیت چه ناز کنم گر برآورم
خود را به عادت غم و غم را به خوی خویش

شد عمرها که برده ای از خویشتن مرا
بازآورم که سوختم از آرزوی خویش

خود را چنان ز هجر تو گم کرده ام که هست
مشکل تر از سراغ توام جست و جوی خویش

تا مست گفتگوی تو گشتم، ز همدمان
بیگانه وار می شنوم گفتگوی خویش

این جنس گریه، عرفی، ز اعجاز برترست
دریا گره نکرده کسی در گلوی خویش

«عرفی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir