هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر از ناامیدی و مشکلات زندگی سخن می‌گوید و از دیگران می‌خواهد که به او کمک کنند. او از بی‌عدالتی و نبود مروت در جامعه شکایت می‌کند و از وضعیت خود و دیگران ناراحت است. شاعر همچنین به خواننده توصیه می‌کند که با صبر و حوصله با مشکلات روبرو شود و از خداوند کمک بخواهد.
رده سنی: 16+ این متن حاوی مفاهیم عمیق اجتماعی و اخلاقی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند ناامیدی و بی‌عدالتی ممکن است برای سنین پایین‌تر سنگین و نامناسب باشد.

غزل شمارهٔ ۱۹۰۱

زِ زَخْمِ دَفْ کَفَم بِدْرید، ای جان
چه بَستی کیسه را؟ دستی بِجُنبان

گُشادی کُن، بِجُنب آخِر، نه سنگی
نه سنگی هم گُشایَد آبِ حیوان؟

مَروَّت را مَگَر سیلاب بُرده ست
که پیدا نیست گَردِ او به میدان؟

دَراَفکَن کُهنه‌‌یی گَر زَر نداری
تو را جُز ریشِ کُهنه نیست دَرمان

چو دستَت بَسته و ریشَت گُشاده‌ست
بِجُنبان ریش را، ای ریش جُنبان

گِلو بِگْرفت و آوازم زِ نَعْره
مَگَر بَسته‌‌‌‌‌ست راهِ گوشِ اِخْوان؟

اگر راه است آبی را دَرین ناو
چرا چَرخیّ و سنگی نیست گَردان؟

وَگَر این سنگ گَردان است کو آرْد؟
زِهی مِهْمانیِ‌ بی‌آب و‌ بی‌نان

به طیبَت گفتم این نکته مَرَنْجید
مَدارید از مِزَحْ خاطِر پَریشان

گِلو مَخْراش و زیرِ لب بِخوانَش
دَهانَت پُر کُند از دُرّو مَرجان

مُسَلَّم دان خدا را خوانْ نَهادن
خَمُش کُن، این کَرَم را نیست پایان
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۹۰۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۹۰۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.