هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه است که در آن شاعر از عشق به معشوقی سخن می‌گوید که ظاهری بیگانه و رفتاری تلخ دارد، اما در باطن مهر و محبت فراوانی نهفته است. شاعر از تلخی‌های معشوق به عنوان شراب تلخ یاد می‌کند و عشق به او را حتی در لحظات سخت، شیرین‌تر از شکر توصیف می‌کند. در نهایت، شاعر آرزو می‌کند که این شعر را در حضور معشوق بخواند و جان خود را فدای او کند.
رده سنی: 16+ این متن حاوی مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد.

غزل شمارهٔ ۱۹۳۵

دِلْبَرِ بیگانه صورت، مِهْر دارد در نَهان
گَر زبانَش تَلْخ گوید، قَند دارد در دَهان

از درون سو آشْنا و از بُرونْ بیگانه رو
این چُنین پُرمِهْر دُشمن من ندیدم در جهان

چون که دِلْبَر خشم گیرد، عشقِ او می‌گویَدَم
عاشقِ ناشی مَباش و رو مَگَردان، هان و هان

راست مانَد تَلْخیِ دِلْبَر به تَلْخیِّ شَراب
سازوار اَنْدَر مِزاج و تَلْخِ تَلْخْ اَنْدَر زبان

پیشِ او مُردن به هر دَم، از شِکَر شیرین تر است
مُرده داند این سُخَن را، تو مَپُرس از زندگان

شاد روزی کین غَزَل را من بِخوانَم پیشِ عشق
سَجده آرَم بر زمین و جانْ سِپارَم در زمان

مُرغِ جان را عشق گوید، مَیل داری در قَفَس؟
مُرغ گوید منْ تو را خواهم، قَفَس را بَردَران
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۹۳۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۹۳۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.