عاشقانْ نالانْ چو نایْ و عشقْ هَمچون نایْ زَن
تا چه‌ها دَرمی دَمَد این عشقْ در سُرنایِ تَن

هست این سُرنا پدید و هستْ سُرنایی نَهان
از میِ لَب‌هاشْ باری، مَست شُد سُرنایِ من

گاه سُرنا می‌نَوازَد، گاهْ سُرنا می‌گَزَد
آه ازین سُرناییِ شیرین نَوایِ نِی شِکَن

شمع و شاهِد رویِ او و نُقل و باده لَعْلِ او
ای زِلَعْلَش مَست گشته، هم حَسَن، هم بوالْحَسَن

بوحَسَن گو بوالْحَسَن را کو زِبویَش مَست شُد
وان حَسَن از بو گُذشت و قَند دارد در دَهَن

آسْمان چون خِرقه‌‌یی رَقْصان و صوفی ناپدید
ای مُسلمانان کِه دیده‌‌‌‌‌ست خِرقه رَقْصان‌ بی‌بَدَن؟

خِرقه رَقصان از تَن است و جسمْ رَقْصان است زِجان
گَردنِ جان را بِبَسته عشقِ جانان در رَسَن

ای دلِ مَخْمور گویی باده‌‌‌‌‌‌اَت گیرا نَبود
بادهٔ گیرایِ او، وان گَهْ کسی با خویشتن

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir