هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از طبیعت و عناصر آن مانند خورشید، ابر، ماه، آسمان و ستارگان برای بیان احساسات عاشقانه و درد هجران استفاده می‌کند. شاعر با توصیف این عناصر، حالات روحی خود را به تصویر می‌کشد و از عشق و جدایی سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی عاطفی دارد که معمولاً در سنین بالاتر یافت می‌شود.
غزل شمارهٔ ۱۹۴۴
چون بِبینی آفتاب، از رویِ دِلْبَر یاد کُن
چون بِبینی ابر را، از اشکِ چاکَر یاد کُن
چون بِبینی ماهِ نو را هَمچو من بُگْداخته
از برایِ جانِ خود، زین جانِ لاغَر یاد کُن
دَرنِگَر در آسْمان، وین چَرخِ سَرگَردان بِبین
حالِ سرگَردانِ این بی‌پا و بی‌سَر یاد کُن
چون جهانْ تاریک بینی از سپاهِ زَنگِ شب
از اسیرانِ شبِ هِجْرانِ کافَر یاد کُن
چون بِبینی نَسْرِ طایر بر فَلَک بر، آتشین
زآتَشِ مُرغِ دلِ سوزیده شَهپَر یاد کُن
چون بِبینی بر فَلَک مِرّیخِ خون آشام را
چَشمِ مِرّیخیِّ خون آشامِ پُر شَر یاد کُن
لب بِبَند و خُشک آر و هرچه بینی خُشک و تَر
در لب و چَشمَم نِگَر، زان خُشک و زین تَر یاد کُن
چون بِبینی ابر را، از اشکِ چاکَر یاد کُن
چون بِبینی ماهِ نو را هَمچو من بُگْداخته
از برایِ جانِ خود، زین جانِ لاغَر یاد کُن
دَرنِگَر در آسْمان، وین چَرخِ سَرگَردان بِبین
حالِ سرگَردانِ این بی‌پا و بی‌سَر یاد کُن
چون جهانْ تاریک بینی از سپاهِ زَنگِ شب
از اسیرانِ شبِ هِجْرانِ کافَر یاد کُن
چون بِبینی نَسْرِ طایر بر فَلَک بر، آتشین
زآتَشِ مُرغِ دلِ سوزیده شَهپَر یاد کُن
چون بِبینی بر فَلَک مِرّیخِ خون آشام را
چَشمِ مِرّیخیِّ خون آشامِ پُر شَر یاد کُن
لب بِبَند و خُشک آر و هرچه بینی خُشک و تَر
در لب و چَشمَم نِگَر، زان خُشک و زین تَر یاد کُن
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۹۴۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۹۴۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
