هوش مصنوعی:
این متن عرفانی و شاعرانه، به ستایش عشق و عاشقان می‌پردازد. در آن، عشق به عنوان نیرویی فراتر از مکان و زمان توصیف شده است که عاشقان را به سوی تعالی و وحدت با هستی سوق می‌دهد. شاعر از عشق به عنوان دریایی بی‌کران یاد می‌کند که جان عاشقان را به وجد می‌آورد و آن‌ها را از قید و بندهای مادی رها می‌سازد. در نهایت، عشق به عنوان منبعی از بخشش و روشنایی معرفی می‌شود که جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۱۹۵۴
عیش‌هاتان نوش بادا هر زمانْ ای عاشقان
وَزْ شما کانِ شِکَر باد این جهانْ ای عاشقان
نوش و جوشِ عاشقان، تا عَرش و تا کُرسی رَسید
بَرگُذشت از عَرش و فَرش این کاروانْ ای عاشقان
از لبِ دریا چه گویم؟ لب ندارد بَحْرِ جان
بَرفُزوده‌‌‌ست از مکان و لامَکانْ ای عاشقان
ما مِثالِ موج‌ها اَنْدَر قیام و در سُجود
تا پدید آید نشان از بی‌نشانْ ای عاشقان
گَر کسی پُرسَد کیانید ای سَراَنْدازان شما؟
هین بِگوییدَش که جانِ جانِ جانْ ای عاشقان
گَر کسی غَوّاص نَبْوَد، بَحْرِ جان بَخشنده است
کو هَمی‌بَخشَد گُهَرها رایگانْ ای عاشقان
این چُنین شُد وان چُنان شُد، خَلْق را در حُقّه کرد
باز رَستیم از چُنین و از چُنانْ ای عاشقان
ما رَمَیْتَ اِذْ رَمَیْتَ از شِکارِسْتانِ غَیب
می جَهانَد تیرهایِ بی‌کَمانْ ای عاشقان
چون زِ جُست و جویِ دلْ نومید گشتم، آمدم
خُفته دیدم دلْ سِتان با دِلْسِتانْ ای عاشقان
گفتم ای دلْ خوش گُزیدی؟ دلْ بِخَندید و بِگُفت
گُل سِتانَد گُلْ سِتان از گُلْسِتانْ ای عاشقان
زیرِ پایِ من گُل است و زیرِ پاهاشان گِل است
چون بِکوبَم پا میانِ مُنْکِرانْ ای عاشقان؟
خُرَّما آن دَم که از مَستیِّ جانانْ جانِ ما
می نداند آسْمان از ریسمانْ ای عاشقان
طُرفه دریایی مُعَلَّق آمد این دریایِ عشق
نی به زیر و نی به بالا، نی میانْ ای عاشقان
تا پدید آمد شُعاعِ شَمسِ تبریزی زِ شَرق
جانِ مُطْلَق شُد زمین و آسْمانْ ای عاشقان
وَزْ شما کانِ شِکَر باد این جهانْ ای عاشقان
نوش و جوشِ عاشقان، تا عَرش و تا کُرسی رَسید
بَرگُذشت از عَرش و فَرش این کاروانْ ای عاشقان
از لبِ دریا چه گویم؟ لب ندارد بَحْرِ جان
بَرفُزوده‌‌‌ست از مکان و لامَکانْ ای عاشقان
ما مِثالِ موج‌ها اَنْدَر قیام و در سُجود
تا پدید آید نشان از بی‌نشانْ ای عاشقان
گَر کسی پُرسَد کیانید ای سَراَنْدازان شما؟
هین بِگوییدَش که جانِ جانِ جانْ ای عاشقان
گَر کسی غَوّاص نَبْوَد، بَحْرِ جان بَخشنده است
کو هَمی‌بَخشَد گُهَرها رایگانْ ای عاشقان
این چُنین شُد وان چُنان شُد، خَلْق را در حُقّه کرد
باز رَستیم از چُنین و از چُنانْ ای عاشقان
ما رَمَیْتَ اِذْ رَمَیْتَ از شِکارِسْتانِ غَیب
می جَهانَد تیرهایِ بی‌کَمانْ ای عاشقان
چون زِ جُست و جویِ دلْ نومید گشتم، آمدم
خُفته دیدم دلْ سِتان با دِلْسِتانْ ای عاشقان
گفتم ای دلْ خوش گُزیدی؟ دلْ بِخَندید و بِگُفت
گُل سِتانَد گُلْ سِتان از گُلْسِتانْ ای عاشقان
زیرِ پایِ من گُل است و زیرِ پاهاشان گِل است
چون بِکوبَم پا میانِ مُنْکِرانْ ای عاشقان؟
خُرَّما آن دَم که از مَستیِّ جانانْ جانِ ما
می نداند آسْمان از ریسمانْ ای عاشقان
طُرفه دریایی مُعَلَّق آمد این دریایِ عشق
نی به زیر و نی به بالا، نی میانْ ای عاشقان
تا پدید آمد شُعاعِ شَمسِ تبریزی زِ شَرق
جانِ مُطْلَق شُد زمین و آسْمانْ ای عاشقان
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۹۵۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۹۵۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
