هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر از آفتاب درخواست می‌کند تا جهان را روشن و سرسبز کند، دوستان را شاد و دشمنان را نابینا سازد. همچنین، شاعر از آفتاب می‌خواهد تا عاشقان را یاری کند و ابرها را از جلوی ماه کنار بزند. در نهایت، شاعر به آفتاب می‌گوید که اگر می‌خواهد جهان روشن باشد، باید دست از پنهان کردن خود بردارد و اگر می‌خواهد تاریک باشد، باید روی خود را بپوشاند.
رده سنی:
12+
این متن دارای مفاهیم عمیق و شاعرانه است که ممکن است برای کودکان زیر 12 سال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده در متن، نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه دارد که معمولاً در سنین بالاتر یافت می‌شود.
غزل شمارهٔ ۱۹۶۰
آفتابا بارِ دیگر خانه را پُر نور کُن
دوستان را شاد گَردان، دشمنان را کور کُن
از پَسِ کوهی بَرآ و سنگ‌ها را لَعْل ساز
بارِ دیگر غوره‌ها را پُخته و انگور کُن
آفتابا بارِ دیگر باغ را سَرسَبز کُن
دشت را و کِشت را پُر حُلّه و پُر حور کُن
ای طَبیبِ عاشقان و ای چراغِ آسْمان
عاشقان را دست گیر و چارهٔ رَنْجور کُن
این چُنین رویِ چو مَهْ در زیرِ ابر، اِنْصاف نیست
ساعتی این ابر را از پیشِ آن مَهْ دور کُن
گَر جهانْ پُر نور خواهی، دست از رو بازگیر
وَرْ جهانْ تاریک خواهی، روی را مَسْتور کُن
دوستان را شاد گَردان، دشمنان را کور کُن
از پَسِ کوهی بَرآ و سنگ‌ها را لَعْل ساز
بارِ دیگر غوره‌ها را پُخته و انگور کُن
آفتابا بارِ دیگر باغ را سَرسَبز کُن
دشت را و کِشت را پُر حُلّه و پُر حور کُن
ای طَبیبِ عاشقان و ای چراغِ آسْمان
عاشقان را دست گیر و چارهٔ رَنْجور کُن
این چُنین رویِ چو مَهْ در زیرِ ابر، اِنْصاف نیست
ساعتی این ابر را از پیشِ آن مَهْ دور کُن
گَر جهانْ پُر نور خواهی، دست از رو بازگیر
وَرْ جهانْ تاریک خواهی، روی را مَسْتور کُن
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۹۵۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۹۶۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
